CULT OF LUNA

Om het jaar meteen met een klapper in te zetten, besloot Cult Of Luna om amper een jaar na de ‘The Raging River’-EP aan te komen zetten met een nieuwe volwaardig plaat. Een behoorlijk lijvig werkstuk met zijn 70 minuten, maar waar veel bands moeite moeten doen om een amper half zo lang album boeiend te houden, slagen de Zweedse post-metal / sludge grootmeesters er wéér in om je de hele tijd bij de les te houden. ‘The Long Road North’ is namelijk een bescheiden meesterwerk van het type ‘all killers, no fillers’, al hadden we eerlijk gezegd niet anders verwacht. Al dik 23 jaar hebben ze hun sound uitgediept en geperfectioneerd, waardoor zij inmiddels met de vingers in de neus een song van tien minuten kunnen neerzetten die je van de eerste akkoorden bij de lurven vat en je geen seconde meer lost. Zo staan er nu ook weer een handvol op, al is dat wellicht een must voor de manier waarop het zestal zijn songs componeert. Door dat constante uitdiepen van de atmosfeer en de stemming moeten alle instrumentenlijnen zich namelijk kunnen ontplooien en ademruimte krijgen, iets wat de band tot in de puntjes beheerst. Toch moet dat geen sinecure geweest zijn deze keer, want waar de band er anders de gewoonte van maakt om als collectief de studio te betrekken en alles samen te doen, moest men door de COVID-regeltjes apart werken, soms in een andere studio, waardoor het een heel knip- en plakwerk werd om alle songmateriaal van ‘The Long Road North’ tot een geheel te versmelten. Dat je daar niks van merkt, zegt op zich eigenlijk al voldoende over deze gasten. Van zodra opener ‘Cold Burn’ en opvolger ‘The Silver Arc’ losbarsten in een muur van riffs en de rauwe brulpartijen van Johannes Persson hun woede uitschreeuwen, merk je al dat dit geen vrolijke wandeling door het park wordt. Hij mag dan wel orde op zaken hebben gesteld in zijn leven, dat neemt niet weg dat er voldoende existentiële ellende is om zich over op te winden. Dat je daarna met ‘Beyond I’ even ademruimte krijgt, is haast een noodzaak. Het nummer krijgt door de zalvende, jazzy stem van gastzangeres Mariam Wallentin en de warme toetsenklanken een vrij sterk naar triphop neigende insteek, wat op zich misschien vreemd lijkt, maar wel prima in het geheel past. Het zijn net dit soort uitstapjes die van een Cult Of Luna-plaat steeds weer een ontdekkingstocht maken en de flow van hun platen bepalen. Ook ‘Into The Night’ is een behoorlijk rustgevende song die voor een diep contrast zorgt. Dankzij zweverige en ronkende vintage toetsenlijnen krijgt die zelfs een flink psychedelische insteek. En zo heeft elke song wel iets wat hem van de voorgaande en volgende song onderscheidt … Dat maakt dat je dan wel vanaf de eerste rit mee bent met ‘The Long Road North’, maar dat je toch telkens weer verfrissende wendingen blijft ontdekken die verduidelijken waarom Cult Of Luna al zo lang een toppositie in de post-metal bekleedt … en dat wellicht nog lang zal doen!