DEF LEPPARD

Def Leppard is ongetwijfeld één van de meest succesvolle groepen binnen de hardrock. Met ‘Drastic Symphonies’ deden ze beroep op het bekende Royal Philharmonic Orchestra van Londen om hun meest bekende songs in een nieuw jasje te steken. Het resultaat mag er zijn, want de orkestrale arrangementen sluiten perfect aan bij de prachtige stem van Joe Elliot en de melodieuze gitaren van Campbell en Collen. Het tempo ligt overwegend behoorlijk laag en bekende songs als ‘Pour Some Sugar On Me’ en ‘Animal’ werden zelfs heuse ballads. Het album start met ‘Turn To Dust’, dat zo weggelopen lijkt uit Sergeant Peppers van The Beatles. Het daaropvolgende ‘Paper Sun’ knalt wat steviger door de boxen, zowel door het orkest als de gitaren. De harmonieuze samenzang doet ook vaak denken aan het vroege Queen. We horen ook vaak Elliot zingen in duet met zijn jongere ik. De nieuwe sound doet bij momenten denken aan Alan Parsons of Electric Light Orchestra, maar toch hoor je het DNA van de groep er doorheen klinken. Niet toevallig is het album ‘Hysteria’ het meest aanwezig in de selectie van de songs, maar ook van hun laatste ‘Diamond Star Halos’ werden enkele nummers aangepakt. Persoonlijk had ik misschien meer steviger werk verwacht in de stijl van ‘Switch 625’, waarin de gitaren en de strijkinstrumenten elkaar perfect ondersteunen. Het valt af te wachten hoe de doorsnee fan dit allemaal gaat ervaren, maar voor de progressieve medemens is dit alvast een zeer aangenaam werkstuk.