DISTANT

Toen was er nog één Slovaak binnen Distant, maar wat voor één. Alan Grnja is een beest achter de microfoon, eentje van de hoogste klasse à la Will Ramos. Hij neemt weer een hoofdrol in dit deels nieuwe werk van Distant. Het is een terugkeer naar het debuut, met name een volledige revamp van de in de 2017 verschenen EP. De bedrijvige honden zouden zichzelf niet zijn mochten ze er ook nog wat nieuwe nummers aan hebben toegevoegd. En het zijn allesbehalve vullertjes! Het hoogtepunt van de nieuwe parels is 'Torturous Symphony' met een zekere Matt Heafy als guest. Het opperste klaarkommoment is de übervette 'Urrgh' tijdens voorgenoemde song en de opbouw daarnaartoe. Distant zijn heersers in het spelen met tempowisselingen binnen de sonische machtswereld van hun genre. De volledig gereconstrueerde songs tonen aan hoe sterk ze zeven jaar geleden al waren. Toen ter tijde waren de middelen er nog niet om ze op de manier te laten klinken zoals de heren echt wilden. Nu hebben ze dit echter gerealiseerd en hebben er bovendien nog een paar andere collabs bijgedaan. Zo hoor je o.a. Alex van Despised Icon op 'Acolythes of Damnation' en nog een paar andere illustere figuren die je als luisteraar van deze krachtpatserij en lezer van ons magazine zelf mag ontdekken. Deze bekende brulboeien geven de songs een enorme boost, maar het is niet dat ze dat eigenlijk nodig hebben. Ze zijn de spreekwoordelijke kers op de taart. Extra het vermelden waard is het superlogge einde van 'Cradles in Shards of Glass'. Wat een bezetenheid! Het is gewoon heerlijk. Distant volgt zichzelf op als leidinggevende binnen de deathcorewereld. Het is twaalf nummers lang smullen geblazen en de band dwingt om instant de repeatknop in te drukken. Een ware mastodont is ge te doen op een song (her)boren.