FEN

Van zodra het Londense Fen in 2007 debuut-EP ‘Ancient Sorrow’ uitbracht, nestelde het driekoppige gezelschap zich in ons hart. Toentertijd werden ze nog zo’n beetje gezien als ‘het kleine broertje van Agalloch’ vanwege hun ietwat gelijkaardige stijl van atmosferische post black metal, maar wij hadden al meteen door dat ze zich daar wel van zouden losscheuren en het potentieel hadden om verder te komen zonder hun wagon aan andermans trein te hangen. En ja hoor, de tijd gaf ons gelijk… Een goede vijftien jaar later zijn The Watcher en zijn handlangers namelijk aan hun zevende full length toe en jongens, wat een plaat is dit weer geworden! Naar goede gewoonte gaat men over een uur speeltijd heen, met acht songs die elk zeven à tien minuten duren. De band had altijd al de neiging om tot monumentale structuren te komen en dat is op ‘Monuments To Absence’ niet anders. Toch heb je nooit het gevoel dat men de songs nodeloos oprekt of tot een wat artificiële opbouw komt, integendeel: elk nummer krijgt de nodige ruimte om zich te ontwikkelen, te ademen en tot voltooiing te komen zonder ergens te worden geforceerd. En dat terwijl er eigenlijk slechts twee basisstenen zijn waarmee dit monument werd opgebouwd: de post rock-geschoeide riffs vol melancholie, met als tegenhanger de wanhoop en woede die in hun black metalzijde vervat zit. Die laatste lijkt overigens meer uitgesproken dan ooit, want ‘Monuments To Absence’ is wellicht hun heftigste plaat ooit en er spreekt heel wat woede uit. Of dat voortkomt uit de pandemie en heeft geleid tot een zogenaamd ‘covid-album’ zal wel duidelijk worden uit ons interview met de band. Toch zijn hopeloosheid, het verlies van vertrouwen in de mensheid en een omineuze blik op de toekomst sowieso thema’s die Fen altijd al inspireerden, allen lijkt het nu meer uitgesproken dan ooit. Toch weten ze zelfs op die momenten hun gevoel voor schoonheid te bewaren, want de knappe gitaarleads vol pakkende melodieën en de samenzangmomenten (die wat doen denken aan de Winterfylleth-koortjes) komen binnen en blijven echt wel hangen. Een bescheiden meesterwerkje? Jawel!