FM

De Britse band FM hoeft al lang geen introductie meer voor wie ook maar enigszins vertrouwd is met het AOR-genre. Met een indrukwekkende carrière van meer dan 40 jaar op de teller en een trouw internationaal publiek, levert de band met ‘Brotherhood’ inmiddels haar 15 de studioalbum af. Maar waar de groep in het verleden synoniem stond voor melodieuze rock vol pompende synthesizers en catchy refreinen, klinkt FM anno 2025 hoorbaar anders. De tand des tijds heeft zijn sporen nagelaten, niet zozeer in technische zin, maar vooral in de evolutie van de muzikale stijl. De op keyboards gedreven AOR heeft sinds enkele jaren plaats geruimd voor een meer gezapige blues- en soulgetinte softrock die doet denken aan The Doobie Brothers of Little River Band. Een bewuste keuze die echter niet altijd overtuigend klinkt. Zoals steeds leunen de songs op het onmiskenbare stemgeluid van Steve Overland. Zijn soulvolle, warme vocalen blijven ook op deze schijf een absoluut hoogtepunt en geven zelfs de matige composities een zekere klasse mee. Zijn stem klinkt krachtig en doorleefd, wat perfect past bij het meer ontspannen karakter van de nieuwe nummers. De productie is verzorgd, het spel meer dan degelijk maar de urgentie ontbreekt. Veel nummers kabbelen voort zonder echt te beklijven en de impact is zelden vergelijkbaar met de oudere parels van vroeger. Op het eerste zicht een matige schijf, zeker voor wie hoopt op een terugkeer naar de klassieke FM-sound. Maar bij meerdere luisterbeurten wint deze plaat aan kracht: de subtiliteiten in de arrangementen, de warme sfeer en Overlands vocale klasse komen langzaam maar zeker beter tot hun recht. Kortom, ‘Brotherhood’ is een correct en professioneel gebracht album dat ongetwijfeld zijn publiek zal vinden bij wie houdt van volwassen, ingetogen rock met soulvolle accenten. Maar wie FM nog steeds associeert met sprankelende melodieën en grootste refreinen, zal deze plaat mogelijk als te braaf en weinig memorabel ervaren.