GOATWHORE

Bij promotionele praatjes smijt men graag met grootse woorden. Zo zou dit nieuwe werkje van Goatwhore het beste van heel diens carrière zijn. Let op, er is altijd een bepaalde klasse aanwezig geweest in de furieuze kruisbestuiving van black, thrash en death metal met hier en daar wat sludge. Bij de hele grote jongens hoort men echter net niet, daarvoor is het materiaal niet pakkend genoeg. Er wordt afgetrapt met een intro die zomaar uit een demonisch zwart gat uit de ruimte zou kunnen komen om dan meteen door te hakken in het met een heerlijk platte titel gekroonde ‘Born of Satan’s Flesh’. Dit nummer is een vrij sterke opener, maar wat daarna volgt in ‘The Bestowal of Abomination’ is nog een niveau hoger. Agressie en dreiging gaan hand in hand. De titeltrack ‘Angels Hung from the Archers of Heaven’ is best episch te noemen in vergelijking met de rest van het materiaal op deze nieuwe langspeler (met uitzondering van de laatste track). Men slaagt maar half in de opzet om die sfeer vast te houden. ‘Death from Above’ is dan weer stukken beter en de snelheid gaat hier ook weer lekker de lucht in. De plaat duurt 47 minuten, maar track ‘Victory Is the Lightning of Destruction’ mocht gerust worden weggelaten, dit voelt enorm aan als een opvuller met de ene clichériff na de andere. Er zijn nochtans voorbeelden genoeg van hoe het wel moet, getuige de vette gitaarpartijen in ‘Ruinous Liturgy’ en ‘Nihil’. De afsluiter is dan wel weer een episch gloriemoment, met de dreigende intro, met begeleiding van akoestische gitaren. Initieel overheerst een dubbelgevoel bij deze nieuwe Goatwhore, maar de dobbelsteen lijkt uiteindelijk toch in de goede richting te vallen.