GOD IS AN ASTRONAUT

Op hun elfde plaat (de tiende als je 'A Moment Of Stillness' nog steeds als een EP beschouwt) ontpopt het Ierse God Is An Astronaut zich wederom tot ware post rock grootmeesters. Hoewel, de term 'post rock' dekt misschien niet helemaal de lading, want naast de typische elementen die we kennen van acts als Long Distance Calling, Explosions In The Sky en Mono omarmt de ondertussen weer tot een trio gereduceerde act op 'Embers' even graag krautrock, Oosterse melodieën, psychedelica en elektronische elementen. Al deze componenten resulteren al jaren in een sound die enerzijds erg herkenbaar en vertrouwd klinkt, maar in feite toch vrij uniek is. Doe het ze maar eens na! Dat even unieke als vertrouwde geluid zou natuurlijk geen stuiver waard zijn als de songs achterwege bleven, maar gelukkig weten de broertjes Kinsella (samen met trouwe slagwerker Lloyd Hanney) ook op dat punt weer te scoren. Want of het nu gaat om de wilde(re) uitspattingen in opener 'Apparition', het lekker stuwende 'Odyssey' (met subtiele sitar) en de grandioze, bijna tien minuten durende titeltrack of de mysterieuze en soundtrack-achtige ambient van 'Realms' en 'Prism' (beiden met bijdrages van de uiterst getalenteerde celliste Jo Quail), het is keer op keer gewoon een schot in de roos. 'Oscillation', met lekker ronkende bas, gaat het volgens ons dan live weer erg goed doen en de bloedmooie, op piano gedreven afsluiter 'Hourglass' is zonder twijfel één van de mooiste nummers van de voorbije maanden. Kippenvel! Op 'Embers' bereikt de mix van grootsheid, ingehouden maar nadrukkelijke furie en een bijna filmische schoonheid een voorlopig hoogtepunt en gezien het niveau van de vrij omvangrijke GIAA-catalogus wil dat best wel wat zeggen. Waarschijnlijk hun beste werk sinds het alom bejubelde 'All Is Violent, All Is Bright' en dus verplichte kost voor elke liefhebber van instrumentale en avontuurlijke muziek!