GODFLESH

Zes jaar hebben we er op moeten wachten, maar met ‘Purge’ hebben we eindelijk nieuw materiaal van het meest iconische industrialduo ooit in handen. Hapklare kost is alweer niet geworden, want de acht nummers die plaat herbergt voelen vaak aan als een regelrechte stomp in de maag. Openen doen de heren Broadrick en Green met het monsterlijke tweeluik ‘Nero’ en ‘Landlord’. Het zijn songs die steunen op vermorzelende riffs, Spartaanse hiphopbeats en gemene staccato-achtige vocalen, en bijgevolg dus puur Godflesh zijn. Men borduurt hier echter niet simpelweg voort op de experimentele, ‘moeilijke’ voorganger ‘Post Self’ of het regelrechte dreunfestijn van ‘A World Lit Only By Fire’ (de albums die de band na de reünie maakte), noch kopieert men klakkeloos klassiekers als ‘Streetcleaner’ en ‘Pure’. Het is eerder alsof Godflesh met hun oude, unieke geluid en alle gekende ingrediënten nieuwe dingen probeert te doen, daar ook in slaagt, maar toch onmiddellijk erg vertrouwd klinkt. Dat is natuurlijk een kunst op zich! ‘Army Of Non’ zet de vernietigingstocht licht groovend verder en doet nog het meeste aan het oude werk denken, maar ‘Lazarus Leper’ zorgt met zijn eindeloos herhalende beat en dissonant gitaarwerk toch eerder voor een klein dipje. Met ‘Permission’ en ‘The Father’ gaat het gelukkig terug de goede kant op, al zijn beide nummers ook eerder slepend van aard en blijft de brute kracht grotendeels achterwege. Ook Broadricks cleane vocalen, die nog steeds doen denken aan een psychedelische versie van Burton C. Bell van Fear Factory, steken hier voor het eerst prominent de kop op en dat was altijd al een ‘love it or hate it’-aspect. Niet de meest eenvoudige songs! ‘Mythology Of Self’ is dan weer ziekelijke industrial doom van de bovenste plank, maar aflsuiter ‘You Are The Judge, The Jury And The Executioner’ weet ondanks het erg onheilspellende karakter toch niet helemaal te overtuigen. Samengevat is ‘Purge’ een meer dan degelijke plaat geworden die oprecht grauw, grimmig en gemeen klinkt, maar misschien niet iets teveel trage en slepende nummers bevat. Enkele extra beukers waren welkom geweest, maar ondanks alles levert Godflesh hier toch weer een sterk staaltje ‘feel bad music’ af.