GOTTHARD

Het ondertussen al veertiende Gotthard-album ‘Stereo Crush' begint met een ferme dreun. 'AI & I' klinkt vol, volwassen en een beetje vuil. Het is een schoolvoorbeeld van de snedige hardrock die we van de band gewoon zijn, maar dan met een eigentijdse knipoog. 'Thunder & Lightning' heeft dan weer een meer traditioneel melodieus AOR-rockgeluid met emotioneel geladen teksten. Wordt het dan toch een ietwat bezadigde plaat? Geen nood, want dat wordt meteen gecounterd door het heavy rockende geluid van 'Rusty Rose', een headbanger die lustig laveert op sterke gitaarriffs. Gotthard zou Gotthard niet zijn zonder de obligate ballad. 'Burning Bridges' start met een delicaat stukje piano en Maeders rustgevende stem, even later valt de band gepast in met een rijk geluid vol passie. Misschien wel dé verrassing is de rauwe cover van 'Drive My Car', de Beatlesklassieker uit 1965. Mooi gedaan én met respect voor het origineel. Van The Beatles naar Liverpool is een logische stap, maar toch een aangename verrassing, omdat de levendige up-tempo rocker het resultaat is van een hernieuwde samenwerking met Chris von Rohr die voor de gelegeheid een klassieke jaren 80 gitaarsolo uit zijn mouw schudt. Dat Gotthard ook weet wat er vandaag te koop is, blijkt uit ‘Shake, Shake' dat een zweempje Rammstein laat horen. Als afsluiter van deze twaalf songs tellende plaat krijgen we 'These Are The Days', een feelgood rockballad die alles in zich draagt waar Gotthard al 33 jaar in grossiert: harmonieuze breaks, opzwepende beats en klassieke riffs. 'Stereo Crush' is gevarieerd album dat doet denken aan het wereldberoemde legermes uit Gotthards thuisland. Elk nummer heeft iets anders te bieden, maar ze passen goed bij elkaar. Kortom: voer voor liefhebbers van classic rock met een fijn moderne toets.