HANGMAN'S CHAIR

Afgelopen anderhalf jaar was een gitzwarte periode voor de hele wereldbevolking, maar voor de eenzamen en alleenstaanden was het nog eens extra zwaar, want alle mogelijkheden om onder de mensen te komen vielen weg. Enkel voor gitarist Julien Chanut was het eigenlijk best een leuke periode. Net voor de pandemie had de man te kampen met een serieuze depressie en had hij het nodig om eventjes lang alleen te zijn om al zijn gedachten te ordenen. De lockdown was dus ideaal voor hem. Ook zijn beste vriend, drummer Mehdi, had eventjes een dergelijke pauze nodig. Al snel kwamen beiden bij het onderwerp ‘The Loner’. De eenzaamheid en dat bijhorende gevoel van leegte worden perfect weergeven op het zesde album van deze Parisiens. Al van bij opener ‘An Ode To Breakdown’ voel je dat melancholische gevoel over je heen kruipen door zachte en dromerige gitaren. Als na een opbouw van drie minuten zanger Cédric zijn gevoelige zang inzet, slaat de neerslachtigheid toe. Wat later wordt dat nog eens overgedaan op ‘Who Wants To Die Old’. Een traag en dreigend doomgeluid dat vooral wordt gecreëerd door opbouwende gitaarakkoorden die eerder thuishoren in de rock en shoegaze in plaats van metal. Keer op keer wordt de gevoelige snaar geraakt. Enkel op de negen minuten durende afsluiter ‘A Thousand Miles Away’, dat bijzonder duister klinkt, wordt gebruik gemaakt van riffs zoals we die kennen uit de metal. Het klinkt dan ook een pak harder dan de rest van het album. ‘A Loner’ klinkt minder dromerig als zijn voorganger ‘Banlieu Triste’ maar de grauwheid van een miljoenenstad, overheerst door eenzaamheid, wordt perfect weergegeven. De rauwe en korrelige eindmix zorgt nog eens voor een extra zwartgallige toets.