HATE

Warm, mediterraans en koud, steendood. Melodieus, groovend en mechanistisch, dissonant: Het dertiende studioalbum van Hate, de in 1990 in Polen opgerichte steunpilaar van de zwartgeblakerde death metal, loopt over van de dichotomie, maar vormt tegelijkertijd een sterk uniform geheel. De groep houdt het tempo consistent hoog. Vocalist/gitarist ATF Sinner heeft een heerlijk consistente raspende grunt. Dit contrasteert prachtig met de zanglijnen van gastzangeres Eliza Sacharczuk. Op de achtergrond is geregeld is subtiele, bijna minimalistische orkestratie te horen terwijl de groep het tempo rollend hoog houdt. Producer David Castillo (Grondahl Studio, Stockholm) weet hoe een vette mix klinken moet. Voorgaand vermelde elementen geven het geheel die mediterrane sfeer. De gitaristen zijn ook niet vies van een akoestische tokkel. De muziek houdt het midden tussen de death metal van landgenoten als Decapitated, Vader en Behemoth en meer dan voorheen wat Septicflesh ten berde brengt, met hier en daar een zwart gothic scheutje Dimmu Borgir. De statigheid van ‘A Ghost of Lost Delight’ zou je zo met werk van de Grieken kunnen verwisselen, zij het dan met minder tot geen orkestratie. Doorheen ‘The Vanguard’, het snelste nummer ooit van Hate, waart de geest van Dark Funeral. Van alle vorige albums heeft ‘Bellum Regiis’ muzikaal het meeste gelijkenis met ‘Solarflesh: A Gospel Of Radiant Divinity’ (2013). Thematisch verkent ATF Sinner vooral enkele elementen uit de Slavische mythologie, maar is ook niet vies van de Griekse met ‘Iphigenia’. Een pletwals die niet alleen plet, maar ook een nieuwe weg naar een mooiere toekomst bewerkstelligt.