HAXPROCESS

Florida death metal, doch niet in de trant van de buren van Obituary. Denk eerder aan de muzikale escapades van die andere Amerikaanse band Blood Incantation. In ‘Where Even Stars Die’ schemeren nog wazen van Morbid Angel door, maar die invloed ebt geleidelijk weg de verdoemenis in. Haxprocess gaat er prat op hersenspinsels te creëren van om en bij de 10 minuten waardoor dit album slechts vier songs telt, maar wel afklokt op een normale speelduur. De vier nummers zijn erg avontuurlijke creaties die niet de grens opzoeken van de hypersnelheid, maar geschoeid zijn op de meest progressieve riffs uit de klassieke death metal. Geen ultramoderne capriolen dus, maar solide inventiviteit waarbij de drums niet proberen haantje-de-voorste te zijn, maar een mooie synergie vormen met de gitaren door vindingrijk te volgen en te ondersteunen. Ook de productie verdient een dikke pluim. Hier gelukkig geen overtriggerde drums of een avant-garde, scherp gitaargeluid als dertien in een dozijn, maar een mooi en vrij analoog klinkend, warm geheel met een knipoog naar oude waarden. Op afsluiter ‘Sepulchral Void’ kan je nog genieten van fraaie, semi-akoestische passages ondersteund door onopvallende toetsen. Een erg sterk progressief album.