HELLWITCH

Uit het chique en zonnige Fort Lauderdale aan de zuidoostkust van de VS komen al decennia lang de snedige thrashtonen van Pat Ranieri’s Hellwitch. Na de eerste twee nummers ‘Sollipsistic Immortality’ en ‘Delegated Disruption’ blijkt dat Ranieri nog steeds geen kattenpis verkoopt, maar garant staat voor een viriele pot stevige thrash metal. Al van bij het begin hoor je dat het goed geproduceerde album bol staat van de karakteristieke breaks, flitsende solo’s, sterke zang met hoge uithalen zoals ook onze eigen Joe van Evil Invaders dat zo goed kan, en het gaat loeihard. Zelfs in meer gematigde nummers als ‘Antropophagi’ kan hij het niet laten om op een onbewaakt moment plots drie versnellingen bij te schakelen. Dat kan als bruusk overkomen, maar je kan het ook best inventief noemen. Zo mondt ook dat nummer weer uit in een spervuur van afwisselend snelle riffs en snedige solo’s. Drummer Brian Wilson houdt alles netjes strak in het pak en strooit zelfs hier en daar met een welgemikte blastbeat. Bij de eerste paar luisterbeurten kan de plaat nogal chaotisch overkomen, ook omdat er weinig echt afgebakende refreinen voorbij komen. Als je volhardt, treedt na een tijdje toch het feest van de herkenning op. Laten we het maar op technische, stevige thrash metal houden. Ook leuk is dat de band nog met één been diep in de jaren 80 staat en dat zet men zelf nog eventjes dik in de verf door het album af te sluiten met een heropname van de song ‘Torture Chamber’ die ook al op een demo uit 1984 stond. Leg beide versies eventjes via de gangbare digitale kanalen naast elkaar en je zal merken dat beide uitvoeringen druipen van de nostalgie en je toch allebei naar de nek grijpen. Het derde, volledige album van deze Amerikanen is dan ook een echte nekbreker geworden.