IGORRR

Onze favoriete Franse geluidsterrorist Gautier Serre, ondertussen beroemd, berucht en semi-legendarisch onder de naam Igorrr, komt na vijf jaar eindelijk aanzetten met ‘Amen’, de opvolger voor het universeel geprezen ‘Spirituality And Distortion’. Er zijn veel acts die hun muziek eclectisch noemen, maar bij Igorrr kan je gewoon niet om de term heen. Serre gooit werkelijk alles wat hij zelf interessant vindt in een blender en balanceert daarbij constant op de dunne lijn tussen genialiteit en gekte. Eerste single ‘ADHD’, een nummer dat geen betere titel kon hebben, schotelt bijvoorbeeld vooral grillige breakcore voor, maar slaagt er toch in om pompende drums en een bijna ijselijke sopraan te integreren. In ‘Blastbeat Falafel’ (met gastbijdrage van Trey Spruance van Mr Bungle en Secret Chiefs 3) komen behalve allerhande oosterse klanken (saz, doumbek, vingercymbalen, viool,…) ook de metalen elementen meer naar voren en horen we zanger JB Le Bail (vroeger de frontman van het ondergewaardeerde Svart Crown) zijn demonische ziel uit zijn lijf schreeuwen. De track is niets minder dan geniaal en zal tijdens de sowieso al explosieve live shows ongetwijfeld een hoogtepunt zijn. Het wordt eveneens vrij snel duidelijk dat de algemene toon van ‘Amen’ opvallend donker is en dat beenharde stukken ruim vertegenwoordigd zijn. Nummers als ‘Daemoni’, ‘Infestis’, ‘Mustard Mucous’ (Scott Ian van Anthrax draagt hierop zijn steentje bij) en ‘Headbutt’ (waarin een piano wel op een heel erg bijzondere manier gebruikt wordt) zijn stuk voor stuk ware bottenkrakers en quasi perfecte huwelijken tussen organische metal en geflipte en verwrongen elektronica. In ‘Limbo’ weet Serre zelfs een soort episch black metalgevoel op te wekken dankzij bombastische koorzang, mysterieuze pianoklanken en, wederom, een spookachtige sopraan. In afsluiter ‘Silence’, wat nog het beste omschreven kan worden als klassieke kamermuziek, lijkt het waanzinnige en schuimbekkende beest dat Igorrr in feite is geketend te worden en is er enkel plaats voor schoonheid. Of toch bijna, want af en toe dreigt het toch nog, wild klauwend, grommend en uiteindelijk ook tevergeefs, zijn kop op te steken en de boel over te nemen. Een mooi, bijna symbolisch einde van een ijzersterk album dat Igorrr nog een paar treden hoger op de internationale appreciatieladder zal duwen. Hebben we hier één van de creatiefste en meest grensverleggende platen van 2025 gehoord? Daar lijkt het verdorie wel op!