IMPERIAL TRIUMPHANT

Refererend aan de mediatheorie van Marshall McLuhan opent ‘Goldstar’ met het citaat ‘The old medium is always the content of the new medium’: We bevinden ons in een transformatieve cyclus waarin elke nieuwe vorm van media hercontextualiseert wat eraan vooraf ging en zo cultuur en het menselijke begrip beïnvloedt. In het geval van ‘Goldstar’ zet Imperial Triumphant door middel van een fictief sigarettenmerk in de verf dat niet alles wat vroeger luxueus en groots was, dat in de huidige context nog is. Nee, tegenwoordig zijn sigaretten nog enkel weggelegd voor schorriemorrie dat niets geeft om de bewezen gezondheidsrisico’s. Een metafoor voor de vergane grootsheid van het Amerika van de jaren ’50 en ’60? Ook als we enkel naar de muziek luisteren, is het werk van het New Yorkse avant-garde blackened freejazz death metal-trio transformatief te noemen. We durven het tegenwoordig wel eens vergeten, maar jazz zit in metal van in het prille begin. Zo haalde Black Sabbath-drummer Bill Ward zijn vroege inspiratie bij jazzmuzikanten als Gene Krupa. Imperial Triumphant bouwt verder op de rijke traditie van alle voorafgaande muziek. In de dissonantie en chaos komt telkens weer een andere invloed even bovendrijven om dan brutaal kopje onder geduwd te worden. De mix tussen de dissonante brutaliteit van een groep als Ulcerate en de blackjazz van het Noorse Shining fungeert als basis. ‘Lexington Delirium’ opent met een tokkel die een wijds landschap oproept, in de video weergegeven als de betonnen savanne die je kan bewonderen als je bovenop een wolkenkrabber staat. Het drumwerk dat in het tweede deel van het nummer volgt, is een wilde freejazzgewijs om zich heen klauwende blast, niet toevallig bijgestaan door Tomas Haake van Meshuggah. ‘Hotel Sphinx’ opent dan weer episch met een blasthommage aan barokke riffs. In ‘NEWYORKCITY’ komt vriendin van de groep Yoshiko Ohara weer een potje ongecontroleerd krijsen. ‘Goldstar’ zelf is effectief een radioreclame zoals je die zou hebben kunnen horen toen Amerika nog groots was. ‘Pleasuredome’ gaat van start als een chugfeest en eindigt in een combinatie van een Phil Collins-drumsolo, een ontspoorde Meshuggahriff en een rokerige jazzdrumdemonstratie die wat langer duurt dan normaal omdat de gitarist dringend moest gaan pissen. Ja, Tomas Haake en Dave Lombardo hebben zich uitgeleefd. Met ‘Industry Of Misery’ sluipt er met industrial besmette stoner/doom binnen. Bevreemdend, chaotisch, innemend, diep. In New York is het altijd een beetje reizen.