JERRY CANTRELL

We hebben Jerry Cantrell solo altijd net wat beter gevonden dan zijn indertijd erg populaire band Alice In Chains. Nochtans hanteert Cantrell sinds debuut ‘Boggy Depot’ (1998) dezelfde elementen als met AIC: veelgelaagde zang, prima leadgitaarwerk en grimmige riffs aan mid-tempo. Door de jaren heen is de intussen 58-jarige Cantrell een (nog) betere songschrijver geworden en daarvan is dit vierde solowerk het beste bewijs. De mix van het sinistere, ook in de teksten en het melodieuze doet het hem hier weer. Maar voor een potje metal/hardrock hoef je hier niet te zijn. Op ‘Vilified’ en het titelnummer na, dat vanwege de snerende zang en het pakkende refrein aan Alice Cooper doet denken is de rest van het materiaal mediumtempo. Maar Cantrell weet, met hulp van onder andere Duff McKagan, Robert Trujillio en Mike Bordin, je bij de les te houden. Dat is, tenminste als je houdt van singer-songwriters met een rockinsteek. Cantrell is niet alleen een erg begenadigd gitarist die los uit de pols hypnotiserende melodieën in vele lagen uit zijn instrument haalt. Hij bezit ook een prima stem die je uit duizenden herkent en welke perfect aansluit bij het relatief trage materiaal hier aanwezig. Het tempo zorgt bij heel wat tracks voor een zekere zompige sfeer die enigszins doet denken aan Southern rock en country, zoals op ‘Echos Of Laughter’. ‘Throw Me A Line’ en ’Let It Lie’ werden voorzien van zo’n typische AIC-ritmegitaarpartij geënt op het werk van Tony Iommi. Het iets snellere ‘Held Your Tongue’ is, vanwege het meerstemmige refrein en andermaal een prachtig stukje gitaar, heden onze favoriet. Maar dat verandert bij elke luisterbeurt. Heerlijke luisterplaat.