JOHNNY THE BOY

Wie dacht dat Justin Greaves, het brein achter het fenomenale Crippled Black Phoenix en ooit nog achter de drums bij oa. Iron Monkey en Electric Wizard, de écht heavy muziek al lang achter zich had gelaten, krijgt met het debuut van Johnny The Boy mooi lik op stuk. Samen met zangeres Belinda Koric en bassist Matt Crawford (allebei eveneens actief in CBP) bewijst Greaves dat bloed echt wel kruipt waar het niet gaan kan, want waar zijn hoofdband de duisternis en melancholie nog combineert met bloedmooie, post rock-achtige melodieën, omarmt Johnny The Boy de grimmigheid zonder vragen te stellen. Opener 'Die Already' legt wat dat betreft het mes meteen op tafel, schotelt ons een cocktail van ijskoude black metal, beukende sludge en rauwe, gestripte rock-n'-roll voor en fungeert eigenlijk als een blauwdruk voor de rest van het album. De stijl en sfeer doet een beetje denken aan 'Gossamer', de machtige openingstrack van het debuutalbum van het Amerikaanse Tombs (checken die handel!), al laat Johnny The Boy zeker een eigen smoelwerk zien. Tracks als 'Grime', 'He Moves en 'Endlessly Senseless' zetten de barrage van simpele, maar straffende mokerslagen, pekzwarte riffs en regelrechte necro vocalen (Koric klinkt werkelijk ziekelijk) doodleuk verder en baden allemaal tevens in een sfeer die nog het beste als 'ongemakkelijk' omschreven kan worden. Toch schuilt er ook hier een soort van schoonheid in al die zwartgalligheid, maar dan op een onconventionele en verdraaide manier. 'Crossings' voegt bij momenten ook Darkthrone-achtige blast beats aan het geheel toe en kan daardoor omschreven worden als een soort van blackened stoner met enge, creepy melodieën. Ondertussen dachten we, ietwat naïef, de rode draad op dit album wel gevonden te hebben, maar mensen kunnen zich nu eenmaal vergissen. Op 'Druh' en 'Wired' gooit men het mid-tempo gebeuk immers even overboord en trapt men het gaspedaal finaal in. De twee korte, van vette d-beats voorziene crust/punk uitspattingen druipen van de agressie, vermorzelen simpelweg alles op hun pad en gaan compleet over de rooie. Ja, ook geweld kan mooi zijn en wie daar aan zou twijfelen weet nu wat te doen. Op het afsluitende 'Without You' (gelukkig geen cover van de gelijknamige drakennummers van Mötley Crüe of Mariah Carey) sluimert de geest van CBP voor de eerste keer écht door en ondanks de schaarse rustpuntjes en het ietwat lichtere eerste gedeelte blijft de track zeker een grauw en heavy karakter behouden. 'You' is dus een album geworden dat ons heavy muziek op een klassieke manier voorschotelt, maar dat toch net even 'anders' dan normaal doet. Fans van Bathory, Tragedy, Motörhead en Iron Monkey moeten dit zeker uitchecken!