JULIE CHRISTMAS

Ondanks Julie Christmas’ muzikale carrière van dik twee decennia, leerden we haar pas kennen toen ze door Cult Of Luna gevraagd werd om ‘Mariner’ van haar maniakale zang te voorzien. Sindsdien zijn we dol op de intense zang van deze toffe dame en gingen we ook haar oude werk uitpluizen. Vorig jaar stond ze op Roadburn voor een propvolle grote zaal in de Tilburgse muziektempel 013 en blies ze ons weer uit onze schoenen met een set die haar solowerk omvatte, waaronder wat nieuwe songs. Met een sterke begeleidingsband rond zich, die ook op haar tweede soloplaat ‘Ridiculous And Full Of Blood’ voor een flinke brok lawaai zorgt: gitarist/ vocalist Johannes Persson (Cult of Luna), drummer Chris Enriquez (Spotlights), bassist/producer Andrew Schneider (Kenmode/Unsane), gitarist John LaMacchia (Candiria) en toetsenist Tom Tierney. Stuk voor stuk bekwame kerels uit één stuk, die voor een muur van geluid zorgen die zich niet in een vakje laat proppen. Zo zitten er post metal, noise rock en soms zelfs naar pop neigende stukjes in, maar de hele tijd slaagt de band erin om buiten de lijntjes te kleuren en gewoonweg haar zin te doen. Net als Julie zelf overigens: man, wat kan die tekeer gaan! Soms kan ze haast suikerzoet en onschuldig een song inzetten, om dan in een milliseconde in een vocale mood switch over te gaan naar schuimbekkend krijsen als een duivelin in een wijwatervat. Dat laatste is wel toepasselijk in afsluiter ‘Seven Days’, waarin het zinnetje ‘There’s just no man upstairs, there’s no God or heaven’ haar blik op en afkeer van religie verwoordt. In ‘End Of The World’ komen we toch wel sterk in Cult Of Luna-vaarwater. Niet enkel vanwege de door jazz noir geïnspireerde inzet waarbij Julie de onschuld zelve speelt en alles langzaam opbouwt naar een climax, totdat de heavy riffs losbarsten en Johannes zijn schuurpapieren strot openzet. Net als op ‘The Lighthouse’ overigens… Iets heel anders hoor je in ‘Kids’, dat even speels en lichthartig klinkt als de titel doet vermoeden, al zit ook hier ergens een scherp randje aan. Je hoort het al, geen enkele song klinkt als de voorgaande, maar zelfs na -tig keren luisteren hebben we nog steeds een ‘Blast’ als we ernaar luisteren.