LA MUERTE

La Muerte is back, baby! Weg zijn de sleazy, maar iets gedateerde industrial klanken van vroeger, en net als bij de voorganger van vier jaar geleden serveren Dee-J en consorten hier een bak ronkende harde muziek. Metal? Rock? Punk? Wie weet, en wie geeft er een kloot om?! Dit is hard en gevaarlijk, waarbij je in een vlammende Amerikaanse roadster je einde tegemoet rijdt en tegelijkertijd op het punt staat in een Brusselse bar door een biker in elkaar geslagen te worden omdat je te lang naar het decolleté van z’n vriendin hebt geloerd. Maar hoewel het album galoppeert als de achtbenige hengst Sleipnir die in een vat Russische imitatie Red Bull is gevallen, is er ook wel over zaken nagedacht. Want als je onder het oppervlakte en door de branie en de grootse gitaren kijkt, zit het allemaal wel goed in elkaar. Het zou gek zijn om hier over invloeden te spreken, want bij het horen van deze plaat geloof je Dee-J als hij zegt dat ze zich door niemand laten beïnvloeden. Maar ik kan me voorstellen dat fans van Killing Joke, Foetus, Melvins of de vuile platen van Monster Magnet hier wel iets mee kunnen. Een plaat die luid gedraaid moet worden en geknipt is om verkeerde beslissingen op te nemen.