LORD BELIAL

Over een aangename verrassing gesproken: het Zweedse Lord Belial stond deze week op onze deur te bonken met een nieuw album. Dat was snel, want na ‘The Black Curse’ (2008) moesten de fans maar liefst 14 jaar wachten op vervolgplaat ‘Rapture’ (2022). Het is duidelijk dat deze blackened death metalveteranen daarmee een tweede jeugd inluiden en het inspiratiepeil weer wordt opgekrikt, want al was die laatste een sterke plaat, toch overklassen ze die deze keer. ‘Unholy Trinity’ is het tiende album en lijkt zowat het hoogtepunt van hun lange carrière, die in 1992 werd ingeluid. Jawel, zij waren er al erg vroeg bij en streden al in de begindagen van de Zweedse blackened death metalgolf zij aan zij met Dissection, Dawn, Naglfar en Necrophobic. Ergens hadden ze de pech om steeds wat achterop te sukkelen in het peloton, maar het is duidelijk dat ze tegenwoordig wel heel goede benen hebben. Ondanks het feit dat alle drie de bandleden een flink tinnitus-probleem hebben, trekken ze alle registers open en gaan ze er loeihard tegenaan, donkerder en heviger dan ooit. Daarbij wordt echter niet voorbijgegaan aan het feit dat je blastpartijen best tijdig afwisselt met intrigerende melodieën, zij het vol angels en weerhaken zodat ze zich in je hoofd vastzetten. Eigenlijk staat de plaat vol sterke songs, maar één van de hoogtepunten is toch ‘Serpent’s Feast’, met zijn erg theatrale en gotische sfeertje met knappe (keyboard) koorzangen die in de tragere melancholische stukken voorkomen. Dat soort koorzang komt ook terug in ‘Antichrist’, die de plaat in vol ornaat en grootsheid afsluit en bijna 9 minuten duurt. Zo’n epos is een ongezien gegeven in de geschiedenis van Lord Belial, maar zoals we al zegden: ze zijn in heel goede doen!