LORNA SHORE

Deze Amerikanen hebben binnen deathcore een situatie gecreëerd waarbij er met argusogen wordt gekeken naar elke nieuwe release van hen. Dat alleen al is een compliment voor hun materiaal van de voorbije jaren. Ze voelden dan wel de enorme druk, toch buigen ze geenszins onder de stress. Ook ‘I Feel The Everblack Festering Within Me’ is weer een extreem pareltje geworden dat zeer ruw prachtig glinstert. ‘Prison Of Flesh’ geeft een kenmerkende intro en lost meteen een kanonskogel als openingssalvo. De hoge verwachtingen? Verbrijzeld. De zangpartijen van Will Ramos zijn opnieuw een categorie apart. Zo’n stem met zo’n bereik tref je zelden tot nooit aan. Ook de drums van Austin Archey zijn van de hoogste klasse. Hoeveel armen heeft die man? Zeker dat het geen octopus is? Lorna Shore brengt bijna Bijbelse, theatrale stukken zonder in te boeten qua bloeddorstige brutaliteit. De gestructureerde en compromisloze woede is ook op ‘Oblivion’ van topkwaliteit. ‘What have we done?’ schreeuwt Ramos. Het antwoord is: weer een stukje muziek gemaakt om van te kwijlen. De bombastische koorzang op ‘In Darkness’ tilt dit geheel een trapje hoger. ‘Unbreakable’ is een echt deathcore-anthem dat enorm veel vechtlust en bravoure tentoonstelt, net zoals ‘Lionheart’ dit verderop het album doet. Er is plaats voor positieve knaldrang hier, niet enkel negatieve doemdenkersthematiek. Het is zeer uitdagend om deze muziek samen te houden zonder dat de gehelen chaotisch uit elkaar vallen en klinken als muzikale drab. Lorna Shore slaagt er continu in om alles interessant hectisch te houden. ‘Glenwood’ toont aan dat deze heren ook melancholisch kunnen mijmeren zonder saai te klinken. De laatste minuten van ‘Death Can Take Me’ kennen nul genade. Het slaat je volledig dood tot je lijk niet meer te identificeren valt. ‘War Machine’ kleurt wat meer buiten de lijntjes en klinkt weggelopen uit de soundtrack van ‘Doom’. De meer djent- en metalcore-insteek werkt. Wanneer je bij ‘A Nameless Hymn’ bent aanbeland, krijg je wel bepaalde songstructuren in herhaling voorgeschoteld. Het gaat niet vervelen, al had hier iets meer geknipt kunnen worden. De bijna tien minuten durende finale genaamd ‘Forevermore’ is een meeslepende rollercoaster die integer en verschroeiend is. Op deze plaat scheurt Lorna Shore je hart in twee, lijmt het dit opnieuw samen en plet het alles nogmaals tot moes. Slaan en zalven qua tekst, zonder omkijken vernietigen qua muziek. Dit is deathcore van een niveau apart. Blijf ons maar breken.