LORNA SHORE

Vóór de EP ‘...And I Return To Nothingness’ was Lorna Shore niet ongekend, maar stond het kwintet uit New Jersey hier geboekstaafd als één van de vele deathcoregroepen die dachten het warm water te hebben uitgevonden doordat ze elementen uit andere extreme metaltakken aan hun geluid toevoegden, zoals (symfonische) black metal. Een Mitch Lucker-imitator achter de microfoon, een breakdownbetonmolen tussen de snelle riffs prakken en klaar. En dan doken in de YouTubefeed plots overal reactievideo’s op de clip van ‘To The Hellfire’ op. Onmiskenbaar deathcore, maar de breakdowns wekten geen hoge graad van irritatie op. Afwijkend van het typische, oneindig aanslepende ‘chugchugchug’-syndroom. Net lang genoeg om een gevoel van ongemak op te wekken zonder de spanningsboog van de opbouw binnen de song te breken. En dan die vocalist; pijlsnel wisselend tussen een heel spectrum aan verschillende brutale grunts en screams, maar elke klank ronduit monsterlijk. ‘Pain Remains’ is een logisch vervolg op de EP, een bevestiging van het kunnen van de groep. Het is een syncretisch album geworden dat zich moeilijk in één hokje laat steken. ‘Welcome Back O’ Sleeping Dreamer’ steekt orkestraal met een koor van wal en heeft een hoog Dimmu Borgir-gehalte, ook wanneer de hoogcalorische drums, gitaren en vocalen er na de intro bij komen. Twee minuten de track in worden we getrakteerd op een erg precieze riff die niet zou misstaan op een album van Meshuggah of Fear Factory, met een waas van industrial door de synths op de achtergrond. Deze 150 bpm-riff wordt gevolgd door een eerste deathcorebreakdown van 60 bpm die vervolgens nog eens naar 45 bpm vertraagt, waarna het nummer terug op volle snelheid verder knalt. De razernij wordt nog op smaak gebracht met een technische death-solo, om daarna even de meer industrial kant van het Dimmu Borgir-universum in te duiken. Vervolgens krijgen we de zeer te smaken drie singles ‘Into The Earth’, ‘Sun//Eater’ en ‘Cursed To Die’ op het bord. De verhaallijn van het album bouwt verder op om uiteindelijk uit te komen bij het ruim twintig minuten durende drieluik waar de vierde langspeler van Lorna Shore naar genoemd is. De synthwavesoundscape sleurt je het universum van Stranger Things in, naar een lucide droom waar de monsters zich schuilhouden. De synths maken het geheel verteerbaarder, want sommige stukken tasten de grenzen van wat als muzikaal beschouwd wordt af. ‘I: Dancing Like Flames’ ontpopt zich als extra opgefokte gothic metal met een power metalsolo om u tegen te zeggen. Deel II laat zich nog het best omschrijven als melodic death op speed. Deel III bouwt vanuit een met pathos geladen symfonische passage op naar een piekende boosheid die leidt naar een catharsis die me vreemd genoeg deed afdwalen naar het diepdroevige ‘For My Fallen Angel’ van My Dying Bride. De reprise van de synth eindigt in een knisperend vuur. De feniks kan weer uit zijn as verrijzen. ‘Pain Remains’ is een rollercoaster, een constante ontdekkingstocht, een marteling, een bevrijding. Gezegend zijn zij die gelouterd uit deze sonische ervaring komen.