MAGNUM

Magnum is Magnum, was altijd zo en het blijft zo tot de intussen 77-jarige Tony Clarkin en de één jaar jongere Bob Catley er het bijltje bij neerleggen. Zij het via pensionering, zij het via hun levenseinde. Zeker zijn er sinds de heropstart in 2002 een aantal lichte stilistische wijzigingen geschied in vergelijking met hoe het kwintet klonk tijdens zijn (commerciële) piekperiode in de late jaren 1980. Het neemt niet weg dat de mannen uit Birmingham hun classic hard rock, met aardig wat symfonische invloeden, heden beter gedijt in landen als Duitsland, Zwitserland en Zweden, waar men meer concerten geeft dan in het Verenigd Koninkrijk. Tot zover de economie, want het is de muziek welke hier van belang is. Door de band genomen lijk het gros van de bijdragen op ‘Here Comes The Rain’ in de vorm van het titelnummer, ‘After The Silence’, ‘The Day He Lied’, ‘I Wanna Live’, ‘Broken City’ en Borderline’ behoorlijk mid-tempo te zijn. Met een stevig spelende ritmesectie, met onder andere voormalig Paradise Lost-slagwerker Lee Morris, blijft het rockgehalte echter gewaarborgd. Onze favorieten zijn dan wel de harde rock-‘n-roll van ‘Blue Tango’ met ronkende gitaarwerk van Clarkin plus een Deep Purple-achtige orgelsolo van Rick Benton en het met een levendige sax en trompet begeleide ‘The Seventh Darkness’. Ook de vaste prik van de anti-oorlogssong, hier in de vorm van ‘Broken City’, loont zeer de moeite middels een klaaglijke zangpartij van Catley, met enkel akoestische gitaar en keyboardklanken als instrumentatie. Tijdens ‘I Wanna Live’ valt ook op hoe belangrijk en mooi het toetsenwerk van Benton (en voorheen natuurlijk Mark Stanway) is voor de muziek van deze Engelsen als inkleuring. Afrondend nummer ‘Borderline’ onderstreept, met dat prachtige keyboardwerk in de laatste minuten, eveneens het ‘progressieve’ verleden van deze groep veteranen in een statige ‘klassieke’ stijl.