MÅNEGARM

Drie jaar na ‘Ynglingaattens Öde’ kunnen we weer een vertrouwde portie viking metal met enige elementen van black metal en folk tot ons nemen dankzij het uit Norrtalje (Zweden) afkomstige Månegarm. Daar kijken we telkens naar uit, want het kerntrio blijft altijd vrij dicht bij de essentie, maar nodigt heel wat gastmuzikanten uit op viool (Martin Björklund), fluit (Janne die dertien jaar geleden de band verliet) en vrouwelijke zang. Ellinor Videfors is een vaste kracht, maar ook Liv Hope Lenard (titelsong) en Erik Grawsiö’s eigen dochter Lea (in opener ‘Iskogsfruns Famn’) dragen een vocaal steentje bij. Op die manier is dit elfde volledige album een muzikale reis doorheen heel wat verschillende sferen. ‘Likgökens Fest’ en de eerste track bevatten daarbij de grootste portie black metal, maar dan wel van de epische soort dat Immortal groot maakte. Kloeke samenzang die klaar en helder klinkt hoort daarbij. Invloeden van klassieke heavy metal horen we in de gitaarsolo’s en vanaf ‘Rodhins Hav’ begint de viool in vele songs voor heerlijke momenten te zorgen. De meest speelse en opgewekte tracks – met de meeste folkinvloeden – zijn ‘Till Gudars Följe’ en ‘Skild Från Hugen’ al bevat dit laatste zowat het hele arsenaal kunstgrepen dat de band maar kon bedenken. Met zijn zeven minuten speelduur is daar ook plaats voor. Het is een talent op zich hoe Månegarm herkenbaar kan blijven en toch altijd blijft boeien. Fans van eerlijke Viking metal die nooit een knieval voor de commercie maakte, kunnen dit blind aanschaffen. De teksten zijn overigens nog steeds in het Zweeds.