MARDUK

Vijf lange jaren na het misschien iets te clean uitgevallen 'Viktoria' trakteert onze favoriete Zweedse pletwals Marduk ons met 'Memento Mori' op een nagelnieuwe brok geweld om in te kaderen. Na veertien albums en ruim dertig jaar op de teller is het ergens even opmerkelijk als lovenswaardig hoe venijnig, grimmig en brutaal de band rond gitarist/bezieler Morgan Håkansson nog steeds uit de hoek komt. Voorzien van een organisch, vol, maar toch lekker rauw geluid dat ons enigszins aan de moderne klassieker 'Plague Angel' doet denken, vuurt Marduk zonder al te veel toeters en bellen tien songs over dood en sterfelijkheid op ons af die één voor één binnenkomen als een uit de kluiten gewassen sloophamer. Bij het merendeel wordt het gaspedaal uiteraard flink ingetrapt (oa. 'Blood Of The Funeral', 'Coffin Carol', 'Marching Bones'), maar naar goede gewoonte neemt men ook af en toe de tijd om ons rond de oren te kletsen met tragere, maar daarom niet minder stevige beukers. Een hoogtepunt in die laatste categorie (en eigenlijk ook van het gehele album) is ongetwijfeld 'Shovel Beats Sceptre', waar zanger Mortuus op indrukwekkende en bijna intimiderende wijze enkele prangende vragen aangaande ons nakende einde declameert. Mortuus heeft trouwens een grote en impactvolle rol op deze plaat en dit niet enkel vocaal, maar ook muzikaal aangezien de invloed van zijn goddelijke project Funeral Mist van tijd tot tijd wel heel erg doorschemert. Let bijvoorbeeld eens op het ietwat opvallende einde van het voortreffelijke 'Red Tree Of Blood', waar de drums in het laatste gedeelte gewoon wegvallen en gitaar en zang voor de finale doodsteek zorgen. Een Funeral Mist-trucje dat de algemene kwaliteit van het album alleen maar ten goede komt. Een ander aspect dat hiertoe bijdraagt is de erg grimmige en bijna ongemakkelijke sfeer die als een verstikkende zwarte deken over de songs hangt. Dat is natuurlijk altijd wel een kenmerk van Marduk-platen geweest, maar termen als 'beklemmend' en 'verstikkend' zijn meer dan ooit van toepassing. 'Memento Mori' kent in feite geen uitschuivers of mindere momenten en is samen met 'Plague Angel' en 'Frontschwein' het beste van het sowieso al ijzersterke Mortuus-tijdperk.