MARTYR

Het zevende studioalbum van het Nederlandse Martyr is een feit. Voorganger ‘Planet Metalhead’ was een groot succes en was door verschillende licenties af te sluiten verkrijgbaar in een groot gedeelte van de wereld. Dit viel ROAR ook op en die wisten niet hoe snel ze de band moesten laten tekenen. Het gevolg is dat er dan natuurlijk wel een schijf neergezet moet worden die aan bepaalde verwachtingen moet voldoen. Dus de lat lag hoog voor de heren. Maar laat ik u meer dan gerust stellen. Martyr is terug, maar dan met een serieuze knal die ze ‘Dark Believer’ hebben genoemd. Het is allemaal sneller, harder, gemener en feller in 2025. Dit is weer heavy metal met vleugjes speed metal eraan. Neem de single ‘Wrath Of The Fallen’. Een geweldig snel nummer met heerlijke gitaarsolo’s erin en een drummer die na afloop tevreden kan zeggen: ‘zo, alles netjes dichtgetimmerd’. De plaat begint met het Iron Maiden-achtige intro op ‘Darkness Before Dawn’, doch daarna krijg je een koortje van zanger Rop van Haaren solo, waarna zich een riff zich door je huiskamer boort die je buren op de loop doet gaan. Het titelnummer is ook al zo’n heerlijk genot om naar te luisteren. ‘Cemetery Symphony’ heeft alles in zich wat een episch metalnummer moet hebben. Een rustig intro wat overgaat in een gitaarsamenspel, waarna men een Queensrÿche-achtige riff er achteraan gooit. En dan komt Rop van Haaren achter de microfoon. Wat deze man op dit album laat horen en vooral op dit nummer is echt waanzinnig goed. Hoe ouder, hoe beter zullen we maar zeggen. Verderop versnelt het nummer en dan krijgt Rick Bouwman alle ruimte om zich te etaleren. Het gaat verder met ‘Insidious’, wat toch in het begin aardig lijkt op de ‘Painkiller’-dagen van Judas Priest. Eindelijk krijg je als luisteraar wat rust met het doomachtige ‘The Weight Of Words’, inclusief kerkklokken. Op ‘Venoms Scent’ wordt echter weer volop het gaspedaal ingetrapt. ‘Harvester Of Souls’ volgt, met in het begin een gitaarstukje Priest ten tijde van ‘Victim Of Changes’. Het album sluit af met ‘Legions Of The Cross’, wat ook weer zo’n snel nummer is met King Diamond-achtige zang en lach op sommige momenten. Ik ga hem nog een keer opzetten, want die verwachtingen waar ik het in het begin over had zijn ruimschoots ingelost.