MESLAMTAEA
Weemoedsklanken
De Nederlandse black metalscene heeft de laatste jaren enorm veel boeiende bands voortgebracht en daartoe mag zeker Meslamtaea gerekend worden. Duidelijk beïnvloed door de meer eigenzinnige pioniers van de Noorse scene, al hoor je tegelijk ook de verwantschap met de vruchtbare Gelderse scene. Sinds multi-instrumentalist Floris (Asgrauw, Schavot, Sagenland & Annwfyn) de zaakjes niet meer alleen bereddert, maar met extra strot Ward en bugelspeler Izzy twee nieuwe krachten in huis heeft, is Meslamtaea er enkel maar sterker op geworden. Zo worden de grauwe black metalsongs geïnjecteerd met een extra dosis melancholie, die misschien nergens sterker voelbaar is dan in openingssong ‘Weemoed’. Je zinkt hier helemaal weg in de sfeer van de vroege en kille schemeruurtjes, het soort jazz noir-stemming waarmee Ulver excelleerde op meesterwerk ‘Shadows Of The Sun’. Kippenvel gegarandeerd, al mogen we stellen dat dat vel vakkundig gestroopt wordt in het heftige ‘Rad Des Tijds’ dat erop volgt. Het wisselspel tussen heftige uithalen en meer ingetogen arrangementen maakt dat er altijd wel iets te beleven valt. Het door Fraukje van Burg (Doodswens) ingesproken stukje in ‘Grauwe Muren’ of de sax van Otto Kokke (Dead Neanderthals) in ‘Moegestreden’ zijn relatief subtiel aangebracht, maar bepalen wel de stemming van die songs. Om ‘Weemoedsklanken’ helemaal af te maken, is er ook weer het magnifieke artwork van Maya Kurkhuli, dat perfect aansluit bij de dystopische, post-apocalyptische wereld die in de muziek leeft. Alleen dat al maakt de aanschaf van deze sterke plaat verantwoord.
