MR. BIG
Ten
Het allerlaatste album van de legendarische band Mr. Big werd opgedragen aan drummer Pat Torpey, die in 2018 aan de gevolgen van Parkinson overleed. De sticks werden op sublieme wijze overgenomen door Nick D’Virgilio, die vooral in de progwereld zijn sporen heeft verdiend. In het laatste decennium speelde de groep vooral rock met een bluesy karakter en zijn er slechts enkele sporen van hardrock en AOR aanwezig. De aftrap wordt gegeven met ‘Good Luck Trying’ met een vette knipoog naar Deep Purple, waarin Eric Martin wat aan Ian Gillan doet denken. Paul Gilbert speelt hier een prachtige gitaarsolo, wat trouwens nog vaker op het album het geval zal zijn. Misschien zijn niet alle songs van hetzelfde niveau, maar de geest van Mr. Big blijft toch intact. Het lijkt wel alsof men bepaalde muziek speciaal wil in de verf zetten, want invloeden van The Rolling Stones, Jimi Hendrix en zelfs Status Quo komen steevast voorbij. Er is voor elk wat wils met ook southern rock, poppy refreinen en een Oosters klinkende gitaarriff. Eric Martin is ondanks zijn leeftijd nog steeds goed bij stem en de harmonieuze achtergrondzang is dankzij D’Virgilo nog steeds kenmerkend voor de muziek van de band. Met het emotionele ‘The Frame’ bewijzen ze ook nog steeds het talent te hebben om een mooie ballad te maken. Op de afsluitende bonus track bewijzen ze in pure bluesy hardrock nog maar eens hun technische vaardigheden. Dit is een waardige afsluiter van een groep die niks meer te bewijzen heeft en in schoonheid wil eindigen.
