NANOWAR OF STEEL

Al 20 jaar produceren de Italianen van Nanowar Of Steel parodieën op ons metalgenre. Het zijn dan ook doorwinterde muzikanten die al eens buiten de lijntjes kleuren qua genre, maar door de band genomen overheerst luchtige power metal. Even dachten we met ‘Dimmu Boogie’ ook zwartgeblakerde invloeden aan te treffen, maar dat is een ouderwetse rocker die evengoed van Stray Cats had kunnen komen. Twee jaar na ‘Italian Folk Metal’ komt men met een vijfde studioalbum en de twee eerste songs hebben nog die folkinvloeden. Het dansbare ‘Sober’ is in de stijl van Alestorm, maar gaat over nuchtere piraten op zoek naar bitcoins. In ‘Winterstorm In The Night’ horen we een duet met Eleine-zangeres Madeleine Liljestam. ‘Disco Metal’ is precies wat de titel doet vermoeden en soms gaat het tempo naar omlaag. Dat is het geval in ‘Muscle Memories’ en in ‘Protocols (Of The Elders Of Zion) Of Love’. Die ballades zijn dan ook mierzoet als een suikerspin. Wat kunnen we verwachten van een nummer van bijna 10 minuten? ‘Chupacabra Cadabra’ blijkt eerder uit de Caraïben of Latijns Amerika te komen met zijn ritmes en trompetjes. Geen vleugje metal hier. ‘Pasadena 1994’ is bijzonder leuk. Niet alleen levert Joakim Brodén hier een gastbijdrage, maar de song is ook helemaal Sabaton. Ook grappig is afsluiter ‘The Power Of Imodium’, die titel wordt dan bloedserieus samen gezongen, dat is hilarisch. Het is een parodie op flitsende, technische gitaarsolo’s en de zang is al even over the top. Zelfs een stukje Queen (samenzang) komt erin voor. Net als bij de vorige albums zal de ene ervan houden en de andere na afloop Imodium nodig hebben, maar de heren hebben me wel een glimlach bezorgd.