NECROPHOBIC

Samen met Dissection, Unanimated, Dawn, Naglfar en een handvol andere bands stond Necrophobic eind jaren ’80 mee aan de geboortewieg van de Zweedse blackened death metal. De invloed van bands als Entombed zat er wel in, maar tegelijk ging het er allemaal net iets duivelser aan toe en ontwikkelde de band gaandeweg een enorm pakkende combinatie van black en death metal. Inmiddels zijn we 35 jaar verder en is de wereld flink veranderd, maar met Necrophobic heb je gelukkig nog wel een zekerheid in handen. De illustere heerschappen verfijnden hun stijl alleen maar doorheen de jaren en zonder enige toegeving te doen, bleven ze toch groeien. Het levert hun alleszins de eeuwige trouw van hun fanbasis op, want bij Necrophobic hoef je niet bang te zijn dat ze plots het roer omgooien en hun scherpe tanden zullen laten trekken. Integendeel, dit tiende album klinkt nog even relevant en messcherp als hun oudere werk. Tegelijk zijn ze als songwriters toch blijven groeien en weten ze je met elke song bij de keel te grijpen. Eén van de meest doorslaggevende factoren daarin is de gitaartandem Sebastian Ramstedt en Johan Bergeback. We vergeleken het onafscheidelijke duo al eerder met een muzikale Siamese tweeling, want waar de één gaat, zie je ook de ander. Naast Necrophobic werk(t)en ze ook samen in Aphelion, Ordo Infernus, Morpheus, Black Trip, VOID, Nifelheim,… en dat merk je, want die twee zijn zo op elkaar ingespeeld en vullen elkaar zo aan dat je aan de extreme metalversie van Dave Murray en Adrian Smith denkt. Hun riffs behoren steevast tot de betere van het genre, de melodieuze leads met een sinister randje pakken je bij de keel en met de ondersteuning van de beukende ritmesectie van drummer Joakim Sterner (de oude rot) en bassist Tobias Cristiansson (het groentje) zwepen ze het zaakje de hele rit op. De raspende growls van Anders Strokirk spugen weerom zwavel en vergif en maken het plaatje compleet. Elk nummer wurmt zich op zijn eigen manier in je oor: ‘Mirrors Of A Thousand Lakes’ pakt uit met pittige tempo’s en epische gitaren, ‘Clavis Inferni’ hakt minstens zo heftig en heeft van die lekkere drafritmes die aan de oude Stockholm-death doen denken en de langste songs van het album, ‘Shadows Of The Brightest Night’ en titelsong ‘In The Twilight Grey’, bevatten de meeste tragere en midtempo stukken, al gaat die laatste op de duur toch ook staccato. Kortom, dit is weer een masterclass in Zweedse blackened death metal die alles in zich heeft waar je op zat te wachten.