NICOLAS CAGE FIGHTER

Deze band uit Australië speelt graag met taal. De titel ‘The Bones That Grew From Pain’ heeft iets poëtisch in zich. De uitleg hierbij is dat de moeilijke tijden in het leven zorgen voor stevigheid en stabiliteit. En natuurlijk zegt de naam Nicolas Cage Fighter al genoeg. Grappig gevonden, maar hun muziek is zeker geen grap. Zware hardcore, nineties metal en hier en daar wat death metal is de mix die Nicolas Cage Fighter ons laat horen. Zeker geen deathcore trouwens, voor de duidelijkheid. Eerder een moderne evolutievariant van metalcore. De band bestaat al sinds 2011 en je kunt horen dat ze behoorlijk op elkaar ingespeeld zijn met een volwassen sound. ‘Weeping Sores’ is een nummer dat eigenlijk alles samenvat dat de band te bieden heeft: alle invloeden volgen elkaar op, inclusief een lomp moshstuk in het midden. Ik vind vooral de onverwachte tempowisselingen goed gedaan, want daarmee onderscheidt de band zich van standaard metalcore. Aan de andere kant maakt dat het voor de luisteraar soms ook wel lastig: ben je net lekker aan het headbangen of moshen en dan is het ritme ineens anders. Dat geldt ook voor ‘Heretic’s Vow’, dat begint met een stuk black metal. Behoorlijk onverwacht, maar het past wonderbaarlijk goed in het geheel. Gelukkig zijn er ook genoeg nummers die precies voorspelbaar genoeg zijn om fijn mee te kunnen doen. Het stampende beukritme van ‘Foundation’ doet aan de zware hardcore van First Blood denken, terwijl je verderop eerder Thy Art Is Murder als vergelijkingsmateriaal kunt gebruiken. Als deze bands je wel bevallen, dan moet je zeker Nicolas Cage Fighter checken.