NOTHING MORE

Het van oorsprong uit San Antonio afkomstige Nothing More opereert natuurlijk al jaren op de grens van progressieve rock en metal en moet volgens het platenlabel ook nog wel eens rekening houden met een stukje radiovriendelijkheid. Op deze zevende langspeler is daar aanvankelijk relatief weinig van te merken: na het intro volgt een trio hoogenergetische songs. Toch schakelt Nothing More daarna wat tandjes terug, middels onder meer het radiovriendelijke ‘Free Fall’. Het is een gevaarlijke keuze, want luisteraars zouden juist op dit punt wel eens af kunnen haken, al bevat ‘Blame It On The Drugs’ nog nét voldoende power. De ballad ‘Give It Time’ is nog wel te pruimen, maar na dat heerlijk onstuimige begin van de plaat volgt een vrij generiek vervolg en dat is spijtig, gezien de competenties van deze band. De gasten die Nothing More hier heeft uitgenodigd voegen stuk voor stuk daadwerkelijk wel écht iets toe en op menig album met gastbijdragen is dat nog wel eens anders. De ‘blèghs’ van Eric Vanlerberghe van I Prevail in ‘House On Sand’ geven heerlijke frustratie weer en ‘Angel Song’ is een track die David Draiman van Disturbed op het lijf geschreven is. Sterker nog; grote kans dat ie dat nummer graag zelf had geschreven. Sinizter geeft ‘Stuck’ op zijn beurt flink wat pit met zijn rauwe raps en dat is net wat de plaat op dat punt ook nodig heeft. Uiteraard zijn ook op ‘Carnal’ weer intermezzo’s met de stem van filosoof Alan Watts terug te horen, want Nothing More blijft een band met inhoud. Richting het einde, in ‘Run For Your Life’, horen we de zin die de plaat opent terug: ‘Everything is better when you’re dreaming’. Nothing More houdt er van de albums in cirkels op te bouwen en doet dat ook nu weer. Na ‘Spirits’ (2022) wilde het viertal graag een wat ‘aardser’, rauwer en meer down-to-earth album maken en daarin is de band eigenlijk maar ten dele geslaagd. De worsteling tussen wat op de radio thuis hoort en wat Nothing More daadwerkelijk misschien wil, is meer dan ooit hoorbaar. En dat is precies waar ‘Carnal’ onder te lijden heeft, ondanks dat het album weer wat i-j-z-e-r-s-t-e-r-k songmateriaal bevat en ook met toegankelijker materiaal nog steeds met kop en schouders boven de middelmaat uitsteekt.