OCEANS OF SLUMBER

Kort na de met zeer te smaken covers gevulde EP ‘Blue’ (2015) verscheen ‘Winter’ (2016), een album waarmee de toen nog uitgesproken eclectische band uit Houston, Texas zich behoorlijk in de kijker werkte. De groep rond drummer Dobber Beverly maakte gebruik van alle muzikale invloeden die pasten in de composities, gaande van met soul, jazz, blues en country doordrenkte gothic naar black en death metal. Zachte, melancholische passages in hard contrast met beukende, klauwende breekijzers. Het klassieke “Belle en het Beest”-concept uit de gothic metal, met de contrastfilter op honderd procent. Het leek dat de groep op de vierde langspeler ‘Oceans Of Slumber’ (2020) de definitie van diens stijl gevonden had, maar op ‘Starlight And Ash’ is die definitie nog grondig bijgeschaafd. Zo zijn de harde vocalen helemaal geschrapt. Hierdoor komt de stem van Cammie nog meer dan voorheen in de schijnwerpers te staan, een plek waar ze absoluut thuishoort. De blastbeats en tremoloriffs hebben plaats moeten maken voor sfeerscheppende melancholie, gedreven door tintelende en resonerende synths. Al deze veranderingen geven de muziek een heel andere dynamiek, zonder aan de herkenbaarheid te raken. De metalen uitbarstingen mogen dan wel verleden tijd zijn, ze schuren geregeld net onder het oppervlak, waardoor de spanning alsnog aanwezig is. ‘Red Forest Roads’ begint bijvoorbeeld als een compositie verwant aan de muziek van The Animals om tegen het einde toch flink door elkaar gerammeld te worden door de donderende dubbele basdrum van Dobber. Niet verwonderlijk dus dat de cover van ‘The House Of The Rising Sun’ helemaal in het narratief van de andere songs past. Zonder gebonden te zijn aan een specifiek muzikaal tijdperk balanceert ‘Starlight And Ash’ tussen hoop en wanhoop, tussen vurig licht en verbrande duisternis, tussen verandering en traditie.