OMICRON

Het minste dat we van Philippe Delhautte kunnen vertellen, is dat de gitarist geen onbeschreven blad is in de Belgische death metalscene. En dat bedoelen we voor een keer louter positief. Vooraleer Omicron uit de grond te stampen, speelde hij in bands zoals Mortamin (experimental death), Essatic (old school trash) en Flexant (old school trash/death), en hoewel daar niets mis mee is, vond hij pas echt zijn draai toen hij zanger/brulboei Corin ontmoette. Het duo toog aan het werk, voegde een tweede gitarist toe en vond uiteindelijk in Arthur de juiste man op basgitaar. Eind 2021 verliet Corin echter de band en pas toen Hannes Coppens (Lucifer Effect) achter de microfoon plaatsnam, stond de band stevig op de rails, al bleek de zoektocht naar een geschikte drummer, net als bij veel andere bands in het genre, een moeilijk te omzeilen klip. Tot het viertal op Wim Van Der Biest stuitte en de opnames voor debuutalbum ‘Entropic Entity’ eindelijk op het juiste spoor raakten. Singles zoals ‘Obsidian’, ‘The Harvest’ en het bevreemdende ‘Answers’, deze laatste vergezeld van een mooie video, lichtten alvast een tip van de sluier: het death metal gebeuren in België heeft er een prima band bij. Met dien verstande dat het doorgaans genre-typische hakwerk hier afdoende wordt gecounterd door te opteren voor complexere songstructuren en een symfonisch goed onderbouwde sound die af en toe in een sterk ‘orkestrale’ benadering uitmondt. Grommen, blaffen, krijsen, … ook het vocale aspect staat mooi in dienst van de songs, net als de strak spelende ritmesectie. Of het aan ongebreideld opname-enthousiasme te wijten valt, weten we niet, maar als er enig minpuntje mag aangestipt worden, is het de soms net iets te lange composities. De (instrumentale) openingstrack mag dan sfeervol zijn, het album bloeit pas open als ‘Carriage Of Makers’, na een toch alweer iets te lange intro, in al zijn sfeerrijke/symfonische death metal facetten losbarst en de woedende gitaarriffs hun terechte plaats opeisen. Ook op de eerder genoemde single ‘Harvest’ slaan de snaren afwisselend subtiel en verschroeiend toe, en dat is mooi om te horen! Technisch gezien zit het alvast snor bij Omicron en dat merken we eens te meer bij ‘Discord Of Realms’ waar pure brutaliteit de strijd aanbindt met een welhaast compleet symfonisch ensemble. De voortdurende afwisseling, in bijvoorbeeld ‘Ashes’ duiken ook vrouwelijke vocalen op, maakt dat het debuut van Omicron best wat tijd nodig heeft om ‘aan te slaan’, maar we hebben er alle vertrouwen in dat oprichter/bezieler Philippe (eindelijk) ‘thuis’ is gekomen. Prima debuut!