OPETH

Met dertig jaar en veertien albums op de teller kan je verwachten dat een groep zichzelf niet meer gaat heruitvinden, maar niks is minder waar bij Opeth. Deze keer zijn de heren uitgegaan van een interessant verhaal en hebben daar eigenzinnige, intense en rusteloze muziek rond geschreven. Frontman en songschrijver Mikael Åkerfeldt heeft na lange tijd nog eens zijn beste death growls bovengehaald en toch neigt het overwegend naar progressieve rock. De eerste song slaat in als een bom met complexe, dreigende muziek met wat fusion en een orkestraal einde. De toon is gezet en laat iedereen perplex staan. Wat volgt, is een aaneenschakeling van virtuoze songs met een afwisseling van cleane en agressieve zang en een mix van filmische en stevige instrumentale begeleiding. Opeth heeft een unieke sound, maar bij momenten hoor je toch referenties aan Avantasia, Ayreon en zelfs ook hardrock zoals Deep Purple. De ene keer hoor je screams en middeleeuwse invloeden, een andere keer zijn er Arabische en zelfs Disney-achtige geluiden te horen. De gitaarriffs variëren van stevig naar ingetogen en atmosferisch, terwijl ook melodieuze gitaarsolo’s van de partij zijn. Verrassende gastoptredens zijn er van Ian Anderson van Jethro Tull (dwarsfluit, gesproken woord), Joey Tempest van Europe (achtergrondstem) en dochter Mirjam (gesproken woord). Het geheel klinkt heel progressief door de aanwezigheid van mellotron, Hammond, dwarsfluit, een heus strijkersorkest en de talloze tempo- en sfeerwisselingen. De groep heeft geen eindeloze epics nodig om variatie te brengen in de composities. Dit album lijkt de perfecte mix te zijn van alles wat de band in het verleden heeft gedaan en toch is het totaal anders. Bovendien is de productie van Mikael en Stefan Boman opnieuw glashelder. Dankzij ook de uitmuntende nieuwe drummer en de prachtige harmonieuze samenzang zal dit album hoog scoren in de jaarlijstjes. Subliem!