OZZY OSBOURNE

Sinds de release van ‘Ordinary Man’ twee jaar geleden kwamen Ozzy Osbourne’s medische issues vaker in het nieuws dan ’s mans muzikale bezigheden. Terwijl veel mensen dachten dat het einde van de Prince of Darkness steeds dichterbij kwam, werkte Ozzy in alle stilte aan zijn dertiende soloalbum ‘Patient Number 9’. Helemaal alleen deed de man dat niet. Hij riep de hulp in van Andrew Watt (Post Malone, Miley Cyrus, Pearl Jam - producer), Robert Trujillo (Metallica - basgitaar) en Chad Smith (Red Hot Chili Peppers - drums), en zelfs de van voornamelijk kleffe popsongs bekende songschrijfster Ali Tamposi maakte haar opwachting. Ook Duff McKagan (Guns N’ Roses), Chris Chaney (Jane’s Addiction) en wijlen Taylor Hawkins (Foo Fighters) deden hun duit in het zakje. Voor zover bekend is het zelfs Hawkins’ allerlaatste opname voor hij uit het leven stapte. Maar nog imposanter is de lijst stergitaristen die hun medewerking hebben verleend en meteen hun stempel op het nieuwe album hebben gedrukt. In de eerste plaats is er de (enigszins verrassende) aanwezigheid van riff-lord Tony Iommi. Beide songs, het glorieuze ‘No Escape From Now’ en het sublieme, door mondharmonica gedragen ‘Degradation Rules’, konden zomaar op een Sabbath-album hebben gestaan en zijn onmiskenbare hoogtepunten. De legendarische Jeff Beck, een van de meest invloedrijke gitaristen uit de rockgeschiedenis, tilt de titelsong dan weer gitaargewijs naar een hoog niveau, maar ook het prog-achtige arrangement en het catchy refrein beklijven. Al even legendarisch is Eric Clapton die zijn befaamde  ‘slowhand’ het ritme van ‘One Of Those Days’ laat bepalen en de song niet alleen voorziet van bluesy licks, maar ook van een pakkende solo. Mike McCready (Pearl Jam) trekt de potige rockkaart in ‘Immortal’, niet de meest ingewikkelde compositie maar gewoon een lekker rockende song zoals het hoort. Helemaal terug van weggeweest is Zakk Wylde die niet minder dan drie songs van zijn vette gitaarsound voorziet. Het album eindigt met drie ‘gewone’ songs die weliswaar klassiek Ozzy klinken, maar het niet halen van de tien voorafgaande meesterwerken. In het nog geen twee minuten durende ‘Darkside Blues’ lijkt het alsof Ozzy, die op de andere songs vocaal best wel zijn streng trekt, terug geflitst is naar een opnamestudio uit de jaren 1930. Leuk, maar overbodig. Dat doet evenwel niets af aan het feit dat Ozzy met ‘Patient Number 9’ zijn beste artistieke werk sinds ‘No More Tears’ (1991) aflevert.