PARADISE LOST

De zomer is voorbij, tijd voor regen, druilerigheid en doom! We zeggen het maar meteen, wat Paradise Lost hier na 37 jaar op zijn zeventiende (!) album laat horen, is niets minder dan bewonderenswaardig. Het gothic/doom instituut zit het laatste decennium terug in een opwaartse spiraal en maakte met ‘The Plague Within’ en ‘Medusa’ twee van de beste platen uit zijn carrière. En ook nieuweling ‘Ascension’ mag met zekerheid tot het beste werk gerekend worden. Opener ‘Serpent On The Cross’ is zowaar de strafste song die men de laatste 15 jaar neerpende en dat is absoluut niet overdreven. De loodzware riffs, de melancholische melodie (zware ‘Icon’-vibes!), de beukende, bijna galopperende en naar death metal neigende strofes en de vuile strot van Nick Holmes zorgen werkelijk voor een binnenkomer van formaat en een perfecte voorbode van wat er nog komen gaat. ‘Silence Like The Grave’ (met openlijke knipoog naar ‘Shades Of God’), het slepende ‘Salvation’ (waarin we een gastbijdrage van Primordials Nemtheanga menen te horen) en het eveneens zwaar naar ‘Icon’ neigende ‘Diluvium’ zijn slechts enkele hoogtepunten die voorbij komen, al hadden we eigenlijk ook enkele andere tracks kunnen noemen. ‘Savage Days’ bijvoorbeeld. De song is wat rustiger en verdrinkt haast in de melancholie, maar is eveneens een waar pareltje. ‘Sirens’ en ‘Deceivers’ zijn dan weer twee vlottere nummers die doen denken aan ‘Draconian Times’, maar dan toch een tikje zwaarder en ruwer en afsluiter ‘The Precipice’ is dan weer pure, melodieuze death doom zoals enkel Paradise Lost die kan maken. U merkt het, zwakke schakels zijn hier absoluut niet te bespeuren, hoogtepunten des te meer. ‘Ascension’ is zonder enige twijfel verplichte kost voor elke Paradise Lost-fan, maar eigenlijk ook voor iedereen die zichzelf ook maar een beetje liefhebber van melodieuze death metal en slepende gothic/doom noemt.