PREDATORY VOID

Wat krijg je als je een bende muzikale hyperkineten die al flink naam hebben gemaakt bij elkaar zet en hun ding laat doen? In het geval van Predatory Void kunnen we daar duidelijk over zijn: vuurwerk! Amper een half jaar geleden zagen we het combo hun allereerste show geven en nu brengen ze via één van de grootste metallabels hun debuut al uit. En dat allemaal dankzij de coronapandemie en het feit dat Amenra- en Oathbreaker-gitarist Lennart Bossu zich verveelde. Wel, als dit het gevolg is, dan mag Lennart zich van ons nog een keer vaker vervelen! Het collectief dat hij rond zich verzamelde kwam uit erg uiteenlopende hoeken van de extreme muziekscene, van post metal tot black en death metal, maar al snel hadden ze een gemeenschappelijk doel: ons allen wakker schudden met een beest van een plaat. Of ze daarin geslaagd zijn, kunnen we beantwoorden met een kort maar krachtig ‘Ja!’. Vanaf opener ‘Grovel’ krijg je meteen een trap voor je hoofd en ben je vertrokken voor een pandoering die drie kwartier aanhoudt. Hier en daar is er gelukkig al eens een rustmoment, zoals het semi-akoestische ‘Seeds Of Frustration’, maar dat is een noodzakelijke adempauze om even te bekomen van de intensiteit waarmee men al de hele plaat doorgaat en die meteen terug aanvat daarna. Toch zijn de songs onderling erg verschillend: ‘The Well Within’ bevat loodzware sludgeriffs en blijft meestal op een lager tempo opereren, al is drummer Vincent Verstrepen hier en daar toch niet te houden om zijn deel wel op te fokken. Om naar het einde dan toch helemaal loos te gaan en met de hele band als een bezetene de blasts in te duiken. Over die drums gesproken: die beuken echt wel en zorgen, zoals Lennart al in ons gesprek aanhaalde, toch voor een extra dynamiek. Ook de pompende bas van Tim De Gieter stuurt die hartslag (al is het hier ook een hardslag) mee aan, daarbij een flinke fond leggend voor de gitaartandem die Lennart vormt samen met Thijs de Cloedt. Oathbreaker mag dan wel op zijn gat zitten, maar Predatory Void vult die leegte erg knap in. Dat geldt overigens ook voor de vocalen, want waar Caro als een duivelin in een wijwatervat tekeer kon gaan, krijg je nu met Lina R een al minstens even furieuze helleveeg voorgeschoteld. Al gaat ze ook we alle kanten uit met haar stem. Het is namelijk ongelofelijk hoe ze bij momenten als een onschuldig schoolmeisje kan klinken, om daarna een even abrupte omslag te maken en je als een rabiate wolvin de strot af te bijten. Om maar te zeggen dat de band met haar een geweldige troefkaart in handen heeft, want weinig zangeressen gaan zo breed. Kort gezegd mogen we dus stellen dat er al een paar erg sterke releases van Benelux-makelij zijn verschenen dit jaar, maar dat men van heel goeden huize zal moeten zijn om ‘Seven Keys To The Discomfort Of Being’ te overtreffen!