REVOCATION

Het is heden ten dage AI wat de klok slaat. Een nieuwe stofzuiger, tandenborstel, grasmachine of koelkast nodig? AI zal het hebben. En daar heeft Revocation wel iets over te zeggen op hun negende langspeler. ‘New Gods, New Masters’ valt op te vatten als een dystopische, negendelige raamvertelling, met één rode draad: AI wil de mensheid dood. Geen toorn Gods in de vorm van bliksemschichten en verdoemde kathedralen deze keer, noch de Roep van Cthulhu, wel stroomslurpende datacentra met een bezeten bewustzijn in de vorm van het personage The All Seeing. Bostons fijnste tech death thrashers hebben het zich met voorganger ‘Netherheaven’ niet gemakkelijk gemaakt, want dat was me toch een heerlijk stukje cultuur. Mixer Jens Bogren is ook weer van de partij, een held die precies weet hoe je de kenmerkende dissonante techniciteit heerlijk thrashend kan laten schijnen. In de zich episch op gang trekkende opener en titeltrack weet de verse, maar alomtegenwoordige bassist Alex Weber meteen de aandacht te trekken met zijn kletterend snarenwerk. De gitaarmagie tussen Davidson en nieuweling Harry Lannon komt zo nog beter naar voren. Waar ‘Netherheaven’ geconcipieerd was om arrangementgewijs, indien live nodig, ook met één gitaar te kunnen werken, is hier duidelijk terug voluit de kaart van twee gitaren getrokken. De gasten zijn de kers op de taart. De getormenteerde bijdragen van Travis Ryan (Cattle Decapitation) en Luc Lemay (Gorguts), de monsterlijke Johnny Davy (Job For A Cowboy) en het wonderlijk enge gepiel van jazzvirtuoos Gilad Hekselman borduren verder op de traditie van gasten gestart op ‘Netherheaven’. Met al dat gestoef over de anderen vergeten we bijna bandleider Dave Davidson zelf. Zijn riffs en songstructuren zijn weer exceptioneel tegendraads, de solo’s verslavend melodieus. Don’t run, we come in peace. Bliep.