SERPENTS OATH

We houden niet van vals chauvinisme, maar als er een band van eigen bodem is die het exceptioneel goed doet, dan mogen we daar zeker toch fier op zijn? Want dat zijn we als we deze Vlaamse oerkracht horen. Serpents Oath heeft zich de laatste jaren flink geprofileerd. Als dit derde werkstukje geen openbaring is voor elke black metalfan, dan weten we het niet meer. Gedoopt in bloed en gelouterd door het vuur heeft de band zichzelf overstegen in de Project Zero Studio, waar de Stille Kempen niet lang stil bleven. De sound is helder en vet, maar tegelijk bleven de scherpe hoekjes en kantjes bewaard. Compositorisch en structureel is het allemaal flink doordacht: drie groepjes van drie songs, telkens voorafgegaan door een kort intro of ‘Invocatio’, die je in de stemming brengt voor de hel die zo meteen gaat losbarsten. De songs zijn namelijk heftiger, sneller en demonischer dan ooit, maar tegelijk zit er toch meer contrast in de overgang tussen snelle en trage passages en wordt alles echt wel strak aan de teugels gehouden. Serpents Oath is vooral geïnspireerd door de jaren 90 black waarmee men zelf ook opgroeide en men heeft flink aan de eigen sound gewerkt, in zoverre dat mogelijk is met wat er al gebeurt in de black metalscene. Vroeger zouden we hen vooral vergeleken hebben met Dark Funeral, vanwege dat wisselspel tussen strak gehakketak en ijzige gitaarmelodieën, maar vandaag horen we ook meer terug van Mayhem, Ofermod of Watain. Er hangt een occulte sfeer die men ook in erg knappe videoclips voor dit album al toonde, wat je echt bij de strot grijpt gedurende 47 minuten. Gitaarduo Baelus en Daenum is inmiddels volledig op elkaar ingespeeld, de ritmesectie van drummer Draghul en bassist Mørkald jaagt de adrenaline ferm de hoogte in en de commanderende growls van Tes Re Oth laten er geen twijfel over bestaan: Serpents Oath is niet gekomen om gevangenen te maken met ‘Revelation’!