SHINING

We moesten erg lang wachten op de opvolger van ‘X: Varg Utan Flock’. Gelukkig worden die vijf jaren geduld beloond met een plaat die van begin tot einde beklijft. De waanzin krijgt al meteen de vrije loop met ‘Avsändare Okänd’, een song waarvan je al na enkele seconden door hebt dat enkel Shining hiervoor verantwoordelijk kon zijn. Niks verrassingen, maar degelijkheid en traditie zijn de peilers van de Zweden. De pas wordt er meteen flink ingezet en de agressie en woede vieren de bovenhand, al is er natuurlijk naar goede gewoonte de nodige ruimte voor dynamiek. Die is nog veel nadrukkelijker in ‘Snart Är Dom Alla Borta’: inzetten met een gevoelige akoestische gitaar, dan een heavy riffpassage, vervolgens melancholische zang begeleid door het bluesy gitaarwerk van Peter Huss en dan toch weer opbouwen vanuit een ingehouden dreiging naar nihilistisch geweld, om tenslotte te eindigen met een gevoelige pianopassage. We zien het weinig bands nadoen! ‘Allt För Döden’ doet qua opbouw en sfeer sterk denken aan  ‘hitsingle’ ‘Jag är din fiende’ en geeft absolute voorrang aan haat en woede, zonder enige adempauze dit keer. Het enige nummer dat best wel afwijkt van de rest van de plaat, of van al hun voorgaande werk zelfs, is ‘Fidelis Ad Mortem’: een repetitief ritme, amper enige tekst behalve het door acht Niklassen herhaalde credo ‘Ab imo pectore’ (‘Vanuit het diepst van mijn hart’) en dan toch weer die verdomd pakkende, warme gitaarleads die je bij de keel grijpen. Met ‘Åttahundratjugo’ is het weer tijd voor de traditie van een piano-intermezzo als vijfde song, deze keer eentje van de excentrieke Franse componist Erik Satie. Na dit rustpunt worden alle registers nog eens opengetrokken met het vreemd getitelde ‘Den Permanenta Sömnen Kallar’ (‘De permanente slaapoproepen’), de laatste van de drie songs die de tien minuten halen en meteen de meest opgejaagde en donkere.