SIGNS OF THE SWARM

Op het eerste gehoor voelt ‘To Rid Myself of Truth’, het zesde studioalbum van de in 2014 te Pittsburgh opgerichte deathcoreformatie, als een rauwe explosie zonder leidraad, maar juist in die chaos schuilt een dieper gesprek tussen de geüpgrade songstructuren en de verwerking van de innerlijke demonen van vocalist David Simonich. Tekstueel is deze plaat het meest persoonlijke werk tot nu toe, waarin David geen onderwerp schuwt. Zo spreekt hij over zijn strijd met verslaving, over wat voor stuk stront hij daardoor is/was, hoe zijn moeder die strijd verloren heeft en over hoe hij langzaam maar zeker zijn centraal zicht verliest en dus technisch blind wordt. Dit album is pas echt catchy na meerdere luisterbeurten: waar je aanvankelijk verstrikt raakt in zware, industriële soundscapes, onverbiddelijke breakdowns en composities die van de hak op de tak lijken te springen, ontdek je langzaam de meer klassieke songstructuren die de duidelijke leidraad in catchiness vormen. Voorganger ‘Amongst the Low & Empty’ bevatte een handvol krachtige oorwurmen en veel groove, zoals in het titelnummer van die plaat. Op het nieuwe werk legt drummer en songwriter Bobby Crow nog steeds die kenmerkende ritmische basis. Zelf heeft hij ten opzichte van vorig werk invloeden van albums als ‘The Cleansing’ (Suicide Silence) en ‘Hellbound’ (Fit For An Autopsy) toegevoegd. Gitarist Carl Schulz breidt het palet verder uit en laat mechanische texturen à la Fear Factory, groovende Pantera-momenten en technische precisie die doet denken aan Decapitated, verrijkt met kosmische fragmenten zoals bij Rings of Saturn, en polyritmisch geklauw uit het Meshuggah-universum echt blinken. Producer Josh Schroeder (Lorna Shore, King 810, Mental Cruelty), fungeert hier opnieuw als architect van chaos en helderheid tegelijkertijd. Hij laat gelaagde gitaartexturen, mechanische percussie en mysterieuze ambientlagen naadloos samensmelten. Waar hij op ‘Amongst the Low & Empty’ al zorgde voor zuivere brute kracht, voegt Josh op ‘To Rid Myself of Truth’ extra industriële schemering en bijna poppy structuur toe. De productie klinkt daardoor zowel verpletterend als meeslepend, waarbij elke stilte evenveel gewicht draagt als de vernietigende breakdowns. Schroeders aanpak geeft de thematiek van existentiële strijd en zelfbevrijding vleugels en tilt de muziek op tot een bijna cinematografische ervaring. In ‘HELLMUSTFEARME’ wordt de paradox tussen virtuositeit en brute kracht tastbaar: Will Ramos, de gevierde vocalist van genregenoten Lorna Shore, neemt met een ongrijpbare veelzijdigheid en demonische intensiteit de hoofdrol in het stuk, waarna David hondsbrutaal de fakkel overneemt, rauwer en dieper dan ooit, waardoor Will als een kwade kabouter overkomt. Een existentiële strijd stuwt elke riff, elke grom en elke sfeerscheppende passage. Een andere graag geziene gast is Phil Bozeman van Whitechapel. Hij stormt binnen in ‘Iron Sacrament’ met zijn karakteristieke gutturale donder en duwt het geluid de modder in, net zoals zijn eigen band hun mechanische grooves inzet. In de chuggende breakdowns sluimert die onheilspellende Whitechapel-sfeer, verweven in de textuur. Fans van Lorna Shore, Fit For An Autopsy, Slaughter to Prevail en zelfs Gojira vinden hier raakvlakken, maar Signs of the Swarm heeft zijn eigen herkenbare signatuur. ‘To Rid Myself of Truth’ is geen vluchtige krachtpatser, maar evenmin een makkelijke luisterbeurt: het is een uitnodiging om dieper te duiken en je eigen demonen onder ogen te zien.