SILVERSTEIN

Wie jarig is, trakteert. En dat doet het Canadese Silverstein dan ook in dit jubileumjaar. Het vijftal blaast immers 25 kaarsjes uit en brengt om dat te vieren maar liefst twee albums uit. In februari verscheen al het uitstekende ‘Antibloom’, nu is daar dan ‘Pink Moon’. Het betreft wederom een album van acht tracks. Ja, het zijn relatief korte platen, maar we moeten frontman Shane Told toch gelijk geven wanneer hij beweert dat het de perfecte lengte is om een plaat tijdens één autoritje van begin tot eind te ondergaan. Beide albums werden gelijktijdig geschreven en doen dan ook weinig voor elkaar onder. Waar ‘Antibloom’ nog uit de startblokken schoot met het weinig genade kennende ‘Mercy Mercy’, heeft de band bij ‘Pink Bloom’ bewust voor een andere aanpak gekozen: het album opent immers met het veel emotionelere ‘I Love You But I Had To Let You Go’. Daarna volgt één van de betere tracks van de band: ‘Negative Space’. Het bevat die kenmerkende en hedendaagse Silverstein-stijl, die bestaat uit een mix van post-hardcore, emo, rock en wat elektronica, zoals we die nu al een aantal albums kennen. Ook het groovende ‘Drain The Blood’ mag er wezen, zelfs met die poppy passage die werd ingezongen door Rory Rodriguez van Dayseeker. Ook poppy wordt de band overigens op ‘Autopilot’, maar daar tegenover staan dan weer energiekere tracks als ‘The Fatalist’. ‘Death Hold’ is opnieuw een hoogtepunt, waarop Told laat horen wat voor begenadigd vocalist hij is. Dat ‘Antibloom’ en ‘Pink Moon’ gezien kunnen worden als broer en zus, blijkt niet alleen uit de muziek, maar ook uit het artwork. ‘Antibloom’ oogt wat witter, terwijl op ‘Pink Bloom’ zwarte tinten meer de boventoon voeren. Maar op beide zie je een doorkijk met een boog, een zon en een maan en een vervreemdend landschap. Als een weegschaal houden beide albums elkaar in balans, óók muzikaal gezien overigens. Zat daar een groot plan of idee achter? Nee, want dat is niet de aard van het Silverstein-beestje. De band heeft dat ook niet nodig. ‘Pink Moon’ is als dertiende telg in de discografie simpelweg weer een uitstekende plaat en ik ben zelfs geneigd te zeggen dat het nog iets beter is dan het eerder dit jaar verschenen ‘Antibloom’.