SLEEP TOKEN

Nu Ghost net zijn nieuwe album uit heeft, zijn alle ogen gericht op die andere gemaskerde band die met nieuw werk komt en een brug slaat tussen pop en metal: Sleep Token. Er is veel gezegd en geschreven over het viertal uit Londen, maar de enorme verrijzenis van de band is een feit. ‘Even In Arcadia’ markeert het vierde album van oppermonnik Vessel en consorten, die dit jaar het prestigieuze Download-festival mogen afsluiten. Het album klinkt weer onmiskenbaar als Sleep Token en dus kun je je weer te goed doen aan een mix van zoetgevooisde popinvloeden, dromerige soundscapes en technische, progressieve metal. Op ‘Even In Arcadia’ flirt de band echter wel nog een stuk nadrukkelijker met pop dan voorheen. Het album begint heel rustig middels ‘Look To Windward’ (een verwijzing naar het gedicht ‘The Waste Land’ van T.S. Eliot over de uitzichtloosheid van het bestaan), maar je weet dat het gitaargeweld heus wel een keer los gaat barsten. En inderdaad, na het derde refrein en een fluisterzin beuken die djenty gitaarriffs erop los. Het is een veelzijdige track, zoals we dat inmiddels kennen van Sleep Token, waarin verderop piano invalt en waarna het nummer zich als een gospel lijkt te ontwikkelen. Het prachtige ‘Emergence’ met zijn saxofoon-outro was al eerder vrijgegeven, waarna het album verder gaat met ‘Past Self’. Dit is een hiphop-achtige track, waar de lezers van Rock Tribune waarschijnlijk hun neus voor op zullen halen. Zelf ben k niet vies van een crossover van stijlen, maar ‘Past Self’ leunt zelfs voor mijn smaak te veel op een weinigzeggend refrein, dat eerder overkomt als een simpel kinderrijmpje. Met stip de slechtste en meest overbodige track van de plaat. Meer indruk maakt de band met ‘Dangerous’, ‘Caramel’ en afsluiter ‘Infinite Baths’, dat een ongekend vet einde kent en tevens de meest heftige passage van heel het album. Maar nog meer boezemt Sleep Token ontzag in met de titeltrack; een prachtige ballade, die zich als een soort centerpiece letterlijk in het midden van het album manifesteert en waarbij Vessel ook tekstueel door merg en been snijdt met poëtische zinsnedes als ‘tuns out the gods we thought were dying were just sharpening their blades’. Want heaviness uit zich nu eenmaal niet enkel in blastbeats, diepe grunts of snelle riffs: nee, iets kan nu eenmaal ook tekstueel en emotioneel zwaar zijn. Nieuw is dat Vessel in de ik-vorm zingt over het dubbelzijdige zwaard van Damocles, dat hij als artiest boven zich voelt hangen en de transformatie van zichzelf, veranderingen in zijn leven, emoties en twijfels die het artiestenbestaan met zich meebrengen. Zowel in ‘Caramel’ als in het toepasselijke ‘Damocles’ is hij hier opvallend openhartig over. Het is ook daar waarnaar de titel van het album lijkt te verwijzen: in de promotiecampagne werd het album immers gelinkt aan het schilderij ‘Et in Arcadia Ego’ van Nicolas Poussin, wat betekent ‘Zelfs in Arcadia ben ik’. De ‘ik’ zou mogelijk verwijzen naar de Dood: zelfs in de gelukzalige utopie van Arcadia, bestaat de dood nog steeds. Er is geen licht zonder donker, geen begin zonder eind, geen leven zonder dood. Het is precies die dualiteit die je terug hoort in het geluid van de band en op ‘Even In Arcadia’ is die dualiteit misschien nog wel groter dan eerst, want ja: is het nu pop? Metal? Beide? Doet het er überhaupt toe wat het is? Nee, eigenlijk niet. Vessel weet je te raken, te beroeren, óf niet. En beide is goed. Moeilijker is het niet. Net als bij Ghost en Electric Callboy is er ook bij Sleep Token voor elke fan van de band - die tot tranen toe geroerd zal worden door dit album - een hater, en met ‘Even In Arcadia’ wordt de verdeeldheid tussen die twee alleen maar groter. Maar zelfs dan geldt: het één bestaat niet zonder het ander. Zelfs niet in Arcadia.