SPIRITBOX

Heeft het Canadese Spiritbox na de zegetocht die de band de afgelopen jaren aflegde nog iets te bewijzen? Het antwoord op die vraag is overduidelijk: jazeker! Je zou door de hype en de ep’s die de band tussentijds uitbracht bijna vergeten dat het viertal rond gitarist Mike Stringer en vocalist Courtney LaPlante met dit ‘Tsunami Sea’ pas toe is aan langspeler nummer twee. Eén ding is in ieder geval duidelijk: de djenty metalcore van het kwartet heeft op ‘Tsunami Sea’ meer focus gekregen. Dat is enerzijds goed nieuws, want met tracks als opener ‘Fata Morgana’ beukt de band er direct op heerlijke wijze in. Was je net in slaap gedommeld, dan zit je nu weer op het puntje van je stoel, zoveel is zeker. Die focus heeft echter ook een keerzijde, want op het gebied van dynamiek levert de band op ‘Tsunami Sea’ ten opzichte van voorganger en debuutalbum ‘Eternal Blue’ uit 2021 wel een beetje in. Ja, het melodieuze ‘Perfect Soul’ en het pompende ‘Soft Spine’ zijn heerlijke tracks, maar na een nummer of zeven ken je de blauwdruk van de band wel. Gelukkig zet het viertal juist op dat moment ‘No Loss No Love’ in, gevolgd door het toffe ‘Crystal Roses’: twee tracks waarop de band die andere kant van zijn sonische spectrum laat horen. Een kant die we maar al te goed kennen van ‘Eternal Blue’, en die geïnspireerd is door artiesten als Billie Eilish. Juist die dynamiek maakte ‘Eternal Blue’ destijds zo spannend. Daarna volgt ‘Ride The Wave’, met een ronduit fantastische break. Ligt het zwaartepunt van dit album dan richting het einde van de plaat? Afhankelijk van je smaak wellicht wel. ‘Tsunami Sea’ is een album geworden waar menig collega-muzikant alleen maar met ontzettend veel jaloezie naar kan kijken, maar de impact die diens voorganger maakte, ontbreekt hier. Dat is echter allerminst het probleem van de band, maar van de luisteraar: we zijn de laatste jaren gewoon té verwend geraakt door deze klasbakken.