THE CROWN

Als we de albums meetellen die het Zweedse death metalgezelschap The Crown uitbracht toen ze nog Crown Of Thorns heetten, is deze ‘Crown Of Thorns’ het dertiende album sinds 1990. Een ongeluksgetal? Enkel als je in numerologie gelooft. Eigenlijk is het een zelfgetiteld album, maar dan op een eigenzinnige manier. De trol met de doornenkroon aan de brug uit Trollhättan op de cover brengt je meteen terug naar de jaren 90 met het in het oog springende retrodesign. Ten opzichte van de vorige twee platen ‘Cobra Speed Venom’ (2018) en ‘Royal Destroyer’ (2021) is er best veel veranderd. Dat duo kan je vrijwel als een dubbelalbum beschouwen: dezelfde line-up, dezelfde brutale iteratie van The Crown waarin een hoog tempo, brutaliteit, punk, crust en melodieuze death metal elkaar in evenwicht hielden. ‘Crown Of Thorns’ houdt nog twee leden van die line-up over: gitarist/componist Marko Tervonen en vocalist Johan Lindstrand. We zien na twaalf jaar afwezigheid ook leadgitarist Marcus Sunesson (Cyhra, Engel) terugkeren. Zonder afscheid te nemen van het typische geluid van The Crown, is de invulling en de balans behoorlijk anders. Marko zorgt voor continuïteit, maar kiest ook bewust voor een shift. ‘Crown Of Thorns’ legt beduidend meer nadruk op melodie. En wat voor melodieën! Zeer verslavende lijnen die je dagenlang blijven achtervolgen, ook als je niet naar het album aan het luisteren bent. Ze cirkelen rond je hoofd zoals van die persistente minimuggen uit het Hoge Noorden. Deze vernieuwde nadruk op melodie is er doordat de duobaan van componist hoofdzakelijk bij gitarist Marko Tervonen is terechtgekomen na het vertrek van bassist, stichtend lid en punkinjector Magnus Olsfelt. Is ‘Crown Of Thorns’ dan een album zonder punk geworden? Welnee, het tempo ligt nog steeds hoog, met een drive die geregeld doet denken aan de met crust punk doorspekte blackened death van groepen zoals Martyrdöd. Bovendien heeft de nieuwe drummer Mikael een crust-achtergrond, iets wat hij als hoofdsongschrijver van opener ‘I Hunt With The Devil’ al meteen mag demonstreren. Als je de bonustracks, die volgens Marko eigenlijk integraal deel uitmaken van het werk, erbij telt komen we met dertien tracks op bijna een uur muziek. Er zit zo veel afwisseling in, dat je je geen minuut verveelt.