THE CULT

Ian Astbury en Billy Duffy zijn veteranen van de jaren 80. Ze sleten middels het baanbrekende ‘Love’, het gortdroge ‘Electric’ en het classic rockende ‘Sonic Temple’ een paar miljoen platen aan beide kanten van de Atlantische Oceaan, maar deemsterden wat weg in de jaren 90, ook op het gebied van kwalitatieve albums. Sindsdien waren er een paar splits/pauzes en comebackplaten. ‘Under The Midnight Sun’ is nu gewoon de opvolger van het best te pruimen ‘Hidden City’ van ook alweer zes jaar terug. Met slechts acht songs en een dik halfuur is dat geen grote return, maar jeminee, voor elke minuut van elke song is dit wel The Cult in uitermate goede doen. Men start nog met een paar onvervalste gitaarrockers met dat uit duizenden herkenbare stemgeluid van Astbury. Gaandeweg trekt men meer orkestratie (strijkers, toetsen) binnen in de volgende songs. Dit vormt dan een melodieuze basis voor Duffy’s gesmoorde riffs, waaierende uithalen op gitaar met een sterk in vorm zijnde Astbury. Elke bijdrage apart is de moeite, zoals ‘Vendetta X’, dat met een sequencer en een simpel refrein lekker door rockt. Het mooist is volgens ons het uitgesponnen ‘Knife Through Butterfly’s Heart’, dat middels de strijkers en Duffy’s sierlijke gitaarwaaiers enigszins doet denken aan de grandeur van een ‘Stargazer’ (Rainbow) of een ‘Kashmir’ (Zeppelin). Qua teksten en ook muzikaal bezit dit album een melancholische, mijmerende inslag (‘Impermanence’, ‘Outer Heaven’) die het echter niet onttrekt aan het behoorlijke heavy rockkader, welk mede dankzij een oorstrelende productie heerlijk doorklinkt. Geen idee wanneer dit duo er terug zin in heeft, maar mochten men dit als eindpunt van bijna 40 jaar The Cult zien, dan is het een uitermate mooi testament.