THE DEAD DAISIES

Vijfde album inmiddels van de Amerikaans/Australische supergroep die er maar niet in slaagt om twee albums na elkaar met dezelfde bezetting op te nemen. In vergelijking met de vorige plaat ‘Holy Groud’, waar de lichtjes legendarische Glenn Hughes voor de eerste keer de vocalen én de basgitaar voor zijn rekening nam, is nu drummer Deen Castronovo van het voorplan verdwenen. In zijn plaats keert Brian Tichy terug achter de drumkit en dat is meteen ook te merken aan het solide samenspel op ‘Radiation’. Doug Aldich en Glenn Hughes schreven de songs en putten daarvoor rijkelijk uit hun eigen geschiedenis. De groovy gitaarpartijen, met af en toe best indrukwekkende riffs van een alweer virtuoze Aldrich, en de gedreven basstructuren in combinatie met de uitmuntende, soulvolle vocalen die we ook kennen van Deep Purple in hun seventies gloriedagen, halen vlotjes de bovenhand. En daar is uiteraard niets mis mee, te meer omdat producer Ben Grosse erin geslaagd is de soms toch ietwat belegen klinkende muziek een eigentijds modern rock-jasje aan te meten. Absoluut pluspunt is de onmiskenbare zang van Glenn Hughes die elke song naar een hoger level weet te transformeren. Geen kwaad woord over de zangcapaciteiten van John Corabi (frontman van de Daisies van 2015 tot 2019), maar deze Hughes is duidelijk van een andere orde. Het album opent zonder veel poespas met ‘Face The Fear’ dat de gitaren ongemeen flink laat brullen en de toon zet voor de rest van het gebeuren. Hughes zingt krachtig en toch emotioneel en gaat van laag naar hoog en terug zonder ook maar één keer uit de bocht te gaan. 'Shine On' voert het tempo nog wat op en heeft die aparte hook die van deze nochtans relatief eenvoudig song toch nog een van de betere maakt. Titelsong 'Radiance' neemt wat gas terug en weet best te charmeren met die verrassend sludgy inslag. Met dank aan de down-tuned gitaarriff en de zang die daar behaaglijk tegenaan schurkt. Hughes haalt alles uit de kast en doet hier meermaals aan wijlen Dio denken. Het meerlagige 'Born to Fly' met zijn gouden refrein en het vuilklinkende ‘Kiss The Sun met een aan Peter Frampton schatplichtige gitaarpartij, imponeren evenzeer. Net als het potige ‘Courageous’ dat laat zien waarom southern rock en classic hardrock uit hetzelfde nest stammen. ‘Cascade’ is dan weer een monster met Black Sabbath-aspiraties en een opnieuw machtig zingende Hughes die meer dan zijn stempel op ‘Radiation’ heeft gedrukt. Hier en daar dreigen de gitaren zijn stem in de mix weg te drukken, dat is dan ook het enige minpuntje, maar dat zijn uiteindelijk maar details. ‘Roll On’ is de laatste song van het album en vat het geheel mooi samen: Roll on, Daisies, het is fijn zo.