THE DEVIL WEARS PRADA

‘Flowers’ trekt je aandacht met een melancholische intro vol tristesse en zuigt je volledig naar binnen met het opvolgende ‘Where The Flowers Never Grow’. De tastbare emotie is intussen een trots handelsmerk van The Devil Wears Prada. Het is niet enkel droevigheid die snel naar boven komt, maar ook woede. Met een rake breakdown op het einde, maar ook eerder al in het midden van de song. Deze groep klinkt enorm fris op deze ‘Flowers’ die duidelijk voldoende water en zonlicht krijgen. ‘Everybody Knows’ bevat sterke sampling en enkele zeer catchy hooks met een hoog meezinggehalte. ‘So Low’ is een perfect voorbeeld van welk soort groep deze bende vandaag is. Soms gaan de songs iets overstag qua meligheid zoals ‘For You’ tentoonstelt, maar ditmaal laat The Devil Wears Prada zich zelden vangen aan deze valkuil. Met genoeg punch en bravoure gaat het album verder richting ‘All Out’, de zwaarste mep van het geheel. Dit toppertje wordt gevolgd door ‘Ritual’ dat met moderne electronicore imponeert en zeer lekkere disco-vibes meesleurt. Meer frisse riffs vinden we terug op ‘When You’re Gone’ met een breakdown die heerlijk wordt ingetrapt met de schreeuw ‘Bring it back!’ Intussen zitten we op dit punt met een trilogie aan opvolgende toppers. Ook wanneer Prada non-heavy gaat, vergeet het niet interessant en uitnodigend te blijven. ‘The Silence’ is een echte vibe, ‘Eyes’ opnieuw een meezinger. Ook de nummers die minder in het oog springen op deze verzameling, bevatten nog steeds een zeer hoge ondergrens aan kwaliteit. ‘Cure Me’ is rakend op een manier die we al veel vaker hebben gehoord, maar The Devil Wears Prada heeft intussen de kunst van diep snijdende emocore volwaardig onder de knie. Met een duo aan tragere slowburn-songs sluit ‘Flowers’ af in de sfeer waarmee het begon. Ook na twee decennia als groep klinken deze Amerikanen fris. Dat ze nog lang mogen bloeien.