THE ETERNAL

De oorsprong van The Eternal gaat helemaal terug naar de jaren 90 toen Cryptal Darkness één van de eerste Australische bands was die de aandacht trok met melodieuzere doom/death metal. Het feit dat men gebruik maakte van de diensten van toenmalig My Dying Bride-violist Martin Powell wekte onze nieuwsgierigheid. Mark Kelson is echter het muzikale genie achter de band, ook toen in 2003 de naam veranderde in The Eternal. De stijl werd gevarieerder in de loop der jaren, maar het duistere element en de poëtische diepgang bleven constant. Tig bezettingswijzigingen later is The Eternal nu getekend door RPM en dat is veelbelovend voor de toekomst van deze Australisch/Finse samenwerking. ‘Skinwalker’ is dan ook een nieuwe start met buiten Mark Kelson (zang, gitaar) en Richie Poate (gitaar), Jan Rechberger (Amorphis) op drums en de eveneens Finse ex-Amorphis-muzikant Niclas Etelävuori op bas. Men is klaar voor het grote werk en in die optiek is ‘Skinwalker’ een adembenemend visitekaartje van de kunde van dit viertal zonder toegevingen aan enige commercie. De helft van de songs flirt immers met de 10-minutengrens en daarin gebeurt veel. Opener ‘Abandoned By Hope’ is al zo’n kanjer waarin de duisternis van doom het opneemt tegen sierlijke progressieve wendingen naar huilende gitaarsolo’s. Cleane, soms zoete zang wordt afgewisseld met ferme grunts. De band heeft tal van gasten uitgenodigd en Amorphis-zanger Tomi Joutsen is er één van. Anderzijds horen we ook keelgezangen van Albert Kuvezin in het bezwerend klinkende titelnummer, zodat een breed muzikaal spectrum wordt aangesproken. De kortere songs, zoals ‘Deathlike Silence’, ‘Under The Black’ (vroegere Anathema), ‘When The Fire Dies’ (Swallow The Sun invloeden) en het rustige ‘Fall Upon The Earth’ (Anneke van Giersbergen kon wel meezingen) zijn vlot, aanstekelijk en pakkend. Voel je je aangesproken door één van de vermelde artiesten, dan is The Eternal een band die je al eerder had moeten onderzoeken. Mis dus deze kans zeker niet.